Eenzaamheidsvirus

Om mezelf te beschermen tegen de afwijzing van de 1,5 meter afstand-samenleving kijk ik buiten al niet meer om me heen of ik bekenden zie.
Soms loop ik dan toch iemand tegen het lijf, en ben ik blij dat iemand mijn naam noemt.
Zo ook afgelopen week, toen ik bij het verlaten van de supermarkt met mijn winkelwagentje in botsing kwam met het winkelwagentje van iemand uit de kerk.
Omdat we in het verleden vaak heel leuke gesprekken hebben gehad, (mijn God, wat is de wereld in een paar maanden tijd omgedraaid) maakte mijn hart een sprongetje van contact-vreugde.
De ander was duidelijk ook blij mij te zien, maar vertelde me meteen
dat we om Corona niet met elkaar praten konden.
Precies dus de reden waarom ik maar niet meer om me heen kijk…dan hoef ik als besmettingsgevaar ook niet op afstand gehouden worden.

Ik kon wel janken en liep snel door naar mijn fiets, ondertussen bedenkend dat de 1,5 meter samenleving makkelijk te handhaven is wanneer thuis alles gewoon door gaat.
Ook buiten hoef je als eigen familie geen vrees voor de boa’s en politie te hebben, je hoort immers bij elkaar?

Als mogelijk besmettingsgevaar is dat voor iemand alleen heel anders, de politie is opeens niet meer je beste vriend maar iemand die in de gaten houdt of je je wel aan het nieuw normaal houdt.
Dat dan weer wel voor je eigen bestwil…

Ondertussen waart er een andere besmetting rond wat zich niets aantrekt van de 1,5 meter veiligheid, ja zelfs gedijt bij zoveel mogelijk afstand, het eenzaamheidsvirus.

Allerlei wetenschappers waarschuwen er voor dat dit virus een groter gevaar voor de volksgezondheid is dan het virus waarvoor we elkaar op afstand houden.
Het eenzaamheidsvirus tast nl. het immuunsysteem aan, één van de redenen waarom je vatbaarder wordt voor allerlei infectieziektes.
Afstand houden zorgt daarom voor een averechtse uitwerking, omdat een verzwakt immuunsysteem de reden van een volgende uitbraak kan zijn, juist in de groep die men nu voor eigen bestwil uit de weg gaat, of wanneer het onze meest kwetsbare ouderen betreft. al maanden opgesloten houdt

Wanneer ik daarom de slogan; ‘samen krijgen we Corona er onder!’ hoor of lees begint mijn bloed te koken.
Samen bestaat toch helemaal niet meer?
Tenminste niet voor ouderen en alleenstaanden.

Omdat ik een fietsongeluk heb gehad was ik een paar weken aan huis gebonden.
In deze weken waren er een aantal lieve mensen die me hulp boden in de vorm van boodschapjes doen en eten koken.
Bijzonder genoeg zijn de meeste van hen die deze liefdadigheid bewijzen geen christen.
Opvallend en vooral pijnlijk is de mogelijkheid besmetting met het eenzaamheid-virus op te lopen vooral te vinden in de afstand van degene waarvan je het meest hoopt op een bezoekje en een arm om je heen.
Iemand bij wie je zo verlangt je hoofd op diens schouder te mogen leggen en je emoties en pijn uit te huilen.

Ik heb me deze weken vaak afgevraagd af hoe het zal zijn echt ziek te worden, en dan niemand te hebben die de voorschriften van Jezus boven die van het RIVM stelt.
De ervaring van de laatste maanden leert dat er genoeg mensen zijn die op afstand roepen dat de Heer nooit alleen laat, maar daardoor bewust of onbewust het eenzaamheid-virus vrij spel geven.
En is het satan niet vanaf het begin daar om te doen geweest?
Eenzaamheid creëren en nergens bij te horen?

Ik kan natuurlijk een mooi verhaal vertellen over de tijd alleen met de Heer, of de veel beluisterde mooie preekjes van bv Tim Keller, maar het zou niet echt zijn.
Ik zou vooral liegen tegen mezelf.
Eerlijker is dat ik totaal niets meer begrijp van de wereld om me heen, en al helemaal niet van hoe we elkaar als kinderen van één Vader voor eigen bestwil alleen laten.



Auteur: tinyonline

Ik word blij van zelf nadenken i.p.v. napraten Toon alle berichten van tinyonline