Contactloos contact

Ik ben verdrietig, want ik ben naar de kerk geweest.
Normaal gesproken zong ik op zondag altijd: ‘kom ga met ons en doe als wij,’ maar het ‘wij’ en samenkomst is sinds een paar maanden vooral ‘ik’ en ‘éénkomst’

Omdat ik met iemand mee reed die me voor de kerk afzette om daarna zelf een plekje voor zijn auto te zoeken, wachtte ik buiten in de rij tot de deuren open gingen en we er in mochten.
Op zich is een rij mensen voor de kerk iets om blij van te worden.
Maar dan heb ik het over een rij opgewonden mensen zoals vorig jaar toen Bobby Schuller in Leiden was.
Ik hoefde toen nog niet op straat de met rood-wit beplakt afgebakende 1,5 meter te zoeken.
Ook hield niemand angstvallig in de gaten of ik me wel aan de verbodsregel hield de grens van mijn eigen toegestane 1,5 meter te overschrijden.
Er ging ook geen toestemmings- signaal af, pas een vak op te schuiven wanneer degenen voor me dat ook gedaan hadden.
Tja, dat waren nog eens tijden, die kinderlijke spanning van ‘er staat iets bijzonders te gebeuren, en ik ben erbij!’ gewoon met de meest dichtbijzijnde mensen om me heen te delen.

Vanmorgen ging het anders; eenmaal hinkelend alle vakken doorlopen te hebben, in de hal aangekomen werd me tegelijk belet een stap verder dan toegestaan te doen.
Nee, eerst moest aan verschillende loketten verantwoording over mijn aanwezigheid worden afgelegd.
Stond mijn naam wel op de lijst?
Hoeste ik niet?
Niesde ik niet?
Nog net niet kreeg ik het temperatuur pistool op m’n voorhoofd gericht.
En oh ramp, mijn naam stond niet op de lijst!
Ik mocht niet naar binnen…

Het is dat ondertussen mijn reisgenoot binnenkwam, anders had ik rechtsomkeerd gemaakt.

Maar eenmaal alle barricades overwonnen te hebben, werden we naar een 1,5 meter veiligheidsvak geleid, waarna we als niet tot één huishouding behorend, toch verboden naast elkaar gingen zitten.
Als ze dat geweten hadden…!

Alhoewel ik wilde schreeuwen; ‘is dit de kerk van vandaag, ongastvrijheid noemen we veiligheid, gemeenschap is vandaag het grootste kwaad, is Jezus dan voor niets gestorven?’ hiel ik me in.
Maar oh, wat voelde ik een zeer om de kerk.

Ik besloot te genieten van het gebouw op zich, een prachtige kerk in Renaissance stijl.

De preek ging over de vraag van de Farizeeën aan Jezus: ‘van wie komt uw bevoegdheid eigenlijk?’
De dominee nam daarbij zelf de bevoegdheid zich op een popiejopie manier uit te spreken over #ikdoenietmeermee.
Op denigrerende manier vertelde hij dat in ieder geval de bankrekeningen van de influencers achter deze hastag, deze week flink gespekt waren.
Als klap op de vuurpijl zorgde de achternaam van de vermeend bedenker achter #ikdoenietmeermee, ‘Engel’ ervoor dat de dominee de lachers op zijn hand had.

Waarom schrijnt dit zo bij mij?
Omdat ik steeds meer ervaar dat wat een paar maanden geleden nog normaal was, nu ineens een heel andere invulling of andersom betekenis heeft.
Neem het woord; ‘geweten.’
Steeds wanneer ik met iemand deel hoeveel pijn de gesloten kerkdeuren me doen, krijg ik als antwoord; ‘maar je wilt toch niet op je geweten hebben dat jij een ander besmet?’

Besmet?
Hoezo?
Ik wil vooral niet op mijn geweten hebben dat ik een met dood door de zonde besmet iemand het goede nieuws van Jezus kruisdood onthouden heb!
Ik wil ook niet op mijn geweten hebben dat ik in opdracht van Jezus een zieke niet de handen opleg.
Evenmin wil ik niet mijn geweten belasten met de leugen dat het voor eigen bestwil is ouderen in een bedompt kamertje op te sluiten.

Nog zo één;
‘Verantwoordelijkheid ten opzichte van de ander.’
Jarenlang is ons door de strot geduwd zelf verantwoordelijk voor je eigen omstandigheden en geluk te zijn, nu ineens word ik verantwoordelijk gehouden voor de gezondheid van een ander.
Of nog erger; ‘wanneer jij je niet verantwoordelijk genoeg gedraagt, is het jou schuld dat een ander dood gaat aan corona!’
Maar het is toch vooral mijn verantwoordelijk de schat die ik van Jezus ontvangen heb, met ieder andere dolende ziel te delen?

Ik lijd aan dit zeer, deze eenzaamheid, deze omdraaing van waardevolle betekenis voor de ander en voor mezelf zijn.
Het is als de misleiding in het paradijs, een leugen die precies op de waarheid lijkt.

Waar ik tevens aan lijd is acceptatie van: ‘er zijn zijn nu eenmaal mensen die meer last van de maatregelen hebben dan ‘wij’
Duizenden anderen en ik, zijn een soort van nu eenmaal niet te voorkomen bijkomende schade waar opeens niemand anders dan ik zelf verantwoordelijk voor is.

Meer dan een half jaar geleden is waar wat Jezus zegt: ‘de liefde zal verkillen.’

Maar ook dat kun je opvatten als onverantwoordelijke liefdelosheid er niet om te geven een ander te besmetten.
Tja, het is waarschijnlijk maar net onder wiens bevoegdheid je deze woorden in de mond neemt…



Auteur: tinyonline

Ik word blij van zelf nadenken i.p.v. napraten Toon alle berichten van tinyonline