Categorie: coronacrisis

Er was eens een man aan wie God heel grote beloftes deed:
Zijn nageslacht zou talrijk zijn als het zand aan de zee en ze zouden wonen op het mooiste plekje op aarde.
Alhoewel Abraham, zo heette die man, in tenten woonde en hij en zijn vrouw Sara jarenlang kinderloos bleven, geloofde Abraham wat God zei.
Abraham en Sara kregen op hoge leeftijd een zoon, Isaak, Isaak kreeg 2 zonen, Ezau en Jacob.
Jacob kreeg 12 zonen en 1 dochter, en zo groeide het nageslacht van Abraham uit tot een ontelbaar groot volk.
Omdat God de naam van Jacob veranderde in Israël, heetten zijn kinderen en kindskinderen voortaan Israëlieten.
God gaf hen na vele jaren asiel in verschillende gastlanden het aan aartsvader Abraham beloofde land, een land van melk en honing.

Waarom koos de Here God Abraham en zijn nageslacht uit en gebood hun alleen Hem als de ware God te dienen?
Waarom zette Hij hun daarmee apart van alle andere mensen en volken?
Was dat uit arrogantie of hoogmoed?
Was het omdat Abraham een beter mens dan alle andere was?
Bouwde God daarmee als het ware een ondoordringbare muur om Israël om zo ieder ander buiten te sluiten?
Welnee, het was omdat de Here God aan de hele wereld wilde laten zien dat Hij een goede God is!

In tegenstelling tot andere landen had Israël in het begin geen koning, omdat God hun Koning was.
God gaf hun Zijn leefregels en voorschriften door de mond van Richters en Profeten, en zolang ze zich daar aan hielden leefde het volk Israël in gezondheid en voorspoed.
Ieder ander volk werd daarmee niet buitengesloten maar uitgenodigd ook de God van Israël te dienen en zo mee te delen in de gunst van deze goede God.

Omdat de Here God wel van een feestje houdt, stelde Hij voor Zijn volk diverse feesten en gedenkdagen in zoals bv. Grote Verzoendag en het Sabbatsjaar, een heel jaar van rust voor mens, dier en land.
Na 49 jaar, dus 7 x een Sabbatsjaar was ieder 50e jaar het Jubeljaar.
(Zie Leviticus 25)

Op de site van Christipedia lezen we:
“Hoorngeschal. Op de grote Verzoendag van elk vijftigste jaar werd met een hoorn, van daar het woord Jubel, aan Israël bekend gemaakt, dat het jaar van de rust en de vrijheid gekomen was

Land in ruste. In het Jubeljaar mocht niet gezaaid of geoogst worden (Lev. 25: 11) Evenals in het sabbatjaar rustte ook dan het hele land. Het mocht niet bebouwd worden. Wat vanzelf uit de grond opschoot, had geen bepaalde eigenaar en mocht door een ieder van de akker worden gegeten. Hiermee wordt de bepaling, die voor de Sabbatsjaren gold, op het Jubeljaar overgedragen, gelijk het trouwens tot de Sabbatcyclus gebracht wordt. Maar dan moeten er ook twee braakjaren op elkaar gevolgd zijn, het 49e en 50e jaar, waarin het veld niet bearbeid, de wijnstok niet gesnoeid en de opbrengst daarvan niet afgesneden werd.

Herstel en teruggaaf. Maar niet alleen mocht de grond niet bebouwd worden, bovendien ontvingen alle Israëlieten, die in de loop van de tijd zichzelf als slaven, of hun goederen en eigendommen hadden moeten verkopen, de vrijheid en het hunne kosteloos terug.

Teruggaaf van grond. Het gehele land was namelijk oorspronkelijk zo verdeeld, dat elk Israëliet zijn eigen erfdeel daarvan bekwam. Was iemand van hen in de loop van de tijd door omstandigheden genoodzaakt, zich van zijn eigendom geheel of gedeeltelijk te ontdoen, en was hij later nog niet bij macht geweest, om het weer in te lossen, dan werd het hem in het jubeljaar, zonder dat hij de koopprijs behoefde uit te keren, weer toegewezen. Eigenlijke verkoop van vaste goederen kon er dus geen plaats vinden. Wat men verkocht, was de opbrengst van zo of zovele jaren tot het eerst komende jubeljaar. Indien land werd verkocht of afgelost, moest de prijs worden berekend volgens het aantal jaren tot aan het volgende Jubeljaar, wanneer alle bezittingen werden teruggegeven aan hun vroegere eigenaars.

Doel. Gelijkheid in grondbezit en de instandhouding der geslachten te waarborgen, was het kennelijke doel van deze instelling. De instelling bevordert een over ’t geheel gelijkmatige volkswelvaart, waarbij het ieder Israëliet mogelijk was in zijn behoeften te voorzien.”

Tot zover https://christipedia.miraheze.org/wiki/Jubeljaar

In Leviticus 26 waarschuwt God Zijn volk dat wanneer zij zich niet aan deze voorschriften houden God Zelf zal zorgen dat het land braak komt te liggen.
Hij zal Zijn ongehoorzame volk en onrechtmatig verkregen rijkdommen over moeten leveren aan de vijand om zodoende de jaren van onachtzaamheid voor het Sabbatsjaar en het Jubeljaar in te lossen.

Ondanks deze waarschuwingen en de geweldige kansen de volken rondom jaloers te maken op het goede van Gods voorschriften, liet het volk zich in met de afgoden van de heidense volken.
Niet Israël beïnvloede de wereld om hen heen, maar de wereld beïnvloede Israël waardoor ze wereldgelijkvormig werden.

Alhoewel God steeds weer genade bewees door hen te blijven oproepen zich te bekeren van hun inmenging met de heidenen, luisterden ze niet.
Ze namen het steeds minder nauw met de voorschriften voor een zuiver leven, totdat er geen verschil meer te zien was tussen Israël en de volken om hen heen.
De profeten werden uitgelachen en zelfs gedood waarna God Zijn volk hen overgaf aan de heidenen, hen in ballingschap weg liet voeren en onder dezelfde heidenen verstrooien liet.

Heeft deze waarschuwing de kerk van vandaag iets te zeggen?
Zijn er lessen te trekken tussen Israël’s heulen met de heidenen, de voorschriften van God t.b.v. een zuiver leven en een gezonde economie in de wind slaan en hoe de kerk door de eeuwen heen omgegaan is met Gods leefregels voor een gezond en jaloersmakend gemeenteleden?
Staat de kerk van nu in haar overwinnaars-positie over welke crisis dan ook?
Of is het niet mogen uitoefenen van onze christelijke vrijheid een gevolg van de allang uit het oog verdwenen noodzaak Jezus voorschriften voor de gemeente vol vreugde op te volgen?

Één ding is zeker, de eeuwigdurende jubel in het Koninkrijk van vrede en gerechtigheid laat niet meer zo erg lang op zich wachten.



Voor de één is de tijd waarin we leven de Bijbel erg duidelijk: we staan aan het begin van het einde, of zoals dat in de volksmond heet; we leven in het eind der tijden.
Weer een ander stelt het minder scherp en vindt dat eerder genoemde groep zich wat minder druk moet maken, het is immers altijd al zo geweest.

Welke stelling je ook geloofd, de Bijbel windt er geen doekjes om dat de tijd vooraf aan Jezus terugkomst een verschrikkelijke tijd zal zijn.
De chaos, paniek, angst en wanorde waarin de wereld verkeert, zal de mensen het uit doen schreeuwen om een leider, iemand die orde scheppen zal.
God Woord vertelt ons dat deze situatie uitmondt in het aanbidden van Satan, die zich opwerpen zal als redder van de wereld.
Vergezeld van tekenen en wonderen zal hij zich in Jeruzalem als God laten vereren en iedereen die weigert zijn merkteken te dragen zal hij het leven onmogelijk maken.

De vorming van deze nieuwe wereldorde is al jaren een belangrijk agendapunt op vergaderingen van hoog niveau, waarbij de spelers van dit spel zonder het waarschijnlijk zelf te beseffen, geenszins zelf de hoofdrol is toebedeeld.
Degene die werkelijk aan de touwtjes trekt is de overste van de wereld, Satan, die als meesterverleider in staat zal worden gesteld een groot deel van de wereld en kerkleiders te misleiden.

Tot dusver kan iedereen dit verhaal natrekken in de Schrift en afhankelijk van hoe je de de tekenen van de huidige wereldwijde ontwikkelingen ervaart of beleeft, in het perspectief van de eindtijd plaatsen of juist niet.

Wat me persoonlijk opvalt is dat er maar weinig christenen zijn, waarmee je over dit onderwerp open en eerlijk praten kunt.
Haast iedereen in mijn eigen (christelijke) omgeving heeft een houding van: ‘waar maak je je druk om, het zal mijn tijd wel duren, en heeft Jezus niet zelf gezegd dat niemand dan de Vader het uur van Jezus wederkomst weet?’
De meest gehoorde reactie is wel; ‘wij nemen het virus serieus en willen ook jou niet in gevaar brengen, dus daarom houden we ons aan de regels die de regering ons voorschrijft.’

Ik vroeg aan iemand; ‘wiens woorden zijn voor jou op dit moment heilig, die van Jezus de zoon van God, of die van Tedros Adhanom Ghebreyesus, de directeur generaal van de WHO met als vertegenwoordiger daarvan in Nederland, Jaap van Dissel, de voorman van het RIVM?’
Zonder aarzelen was het antwoord: ‘Jaap van Dissel en het RIVM natuurlijk!’

Het moge duidelijk zijn; ik geloof dat we misleid worden en waarom christenen zonder zelf te toetsen of de Bijbel erop na te slaan Tedros aanbevelingen klakkeloos opvolgen verbijsterd me!

Stel dat ik mijn moeder een paar maanden opsluit, drie keer daags in onherkenbaar gemaakt pak, haastig wat eten door een luikje schuif, haar de zorg van fysio e.d ontzeg, mijn verdere familie verbied bij haar op bezoek te komen, haar in het ergste geval alleen dood laat gaan, dan zou ik toch aangeklaagd worden voor oudermishandeling?

Hoe komt het dan dat we momenteel massaal akkoord gaan met de opsluiting van duizenden bejaarden?
Hoe komt het dat we de wanhoop en eenzame dood van onze eigen vaders en moeders, opa’s en oma’s eensgezind bescherming van onze kwetsbare ouderen noemen?
Wil dan niemand meer het echte verhaal weten?

Ik vraag het speciaal aan de christenen, geloof je nog wel in de heerschappij van Jezus en Zijn macht over ziekte en dood?
Geloof je überhaupt nog wel in de duivel en zijn leugens en misleiding?
Of moeten we constateren dat geloof in het volkomen offer van Jezus plaatsgemaakt heeft voor geloof in een man als Tedros Adhanom Ghebreyesus?
Een veroordeelde terrorist met een flink strafblad van genocide in zijn land van herkomst Ethiopië.
Deze Tedros was toplid van de gewelddadige Ethiopische Communistische Partij.
Het is daarom niet vreemd dat de communistische staatspartij van China, verantwoordelijk voor vervolging van duizenden christenen, de dikste vinger in de pap heeft bij de WHO.
Wat ook niet vreemd is dat artikelen waarin de waarheid over een machtsbeluste man als Tedros en zijn leger van volgzame discipelen, stelselmatig van internet verwijderd worden.

Hebben we dan niets geleerd van hoe voor en tijdens WO2, Nederland, en beschamend genoeg een groot deel van de Nederlandse kerk, mee hielp bij het georganiseerd afvoeren van 7 miljoen Joden?
Gaan er geen rode vlaggen wapperen bij de wetenschap dat destijds duizenden volgzame Nederlanders Hitlers plan, de Joden op transport naar de vernietigingskampen te zetten, klakkeloos opvolgde?
Voor hun eigen veiligheid, zo werd ons wijs gemaakt…
Wat zegt het ons dat de Dam bij de herdenking van deze vreselijke massamoord dit jaar leeg was?
Hadden niet alle alarmbellen moeten afgaan?

Moeten niet alle alarmbellen afgaan in het gezin van God, de kerk?
We weten toch dat onze vijand, satan, uit is op onze vernietiging?
Maar meer nog, we hebben een Heiland, Jezus Christus de gekruisigd en opgestane Heer, de Zoon van God.
Juist Hij, die zonde, ziekte en dood zó serieus nam dat Hij voor ons stierf, roept ons toch meermalen op waakzaam te zijn?
Hij overwon satan waardoor we in Hém meer dan overwinnaars zijn!

Ik neem de vrijhield u/jij de volgende vraag te stellen: ‘aan wiens woord bent u, ben jij gehoorzaamheid verschuldigd, aan dat van Tedros Adhanom Ghebreyesus de directeur generaal van de WHO, of aan dat van Jezus Christus de Zoon van de enige almachtige God?’

Lees de onthutsende waarheid achter het masker van de WHO

https://www.tesfanews.net/gangster-who-head-tedros-adhanom/

De tactiek van de verschroeide aarde is een militaire tactiek, waarbij in gebied dat aan de vijand moet worden opgegeven, alle zaken van militaire of economische waarde, zoals bruggen, spoor- en telegraaflijnen, industrie en landbouwgebieden, vernietigd of weggehaald worden.

De burgers van het gebied waarin de tactiek wordt toegepast zijn onherroepelijk het kind van de rekening. Zij worden beroofd van hun voedsel en bestaansmogelijkheden, en staan bovendien bloot aan eventuele wraakacties van de bezetter.

Volgens https://nl.m.wikipedia.org/wiki/Tactiek_van_de_verschroeide_aarde

De Bijbel leert ons dat er vanaf de schepping een strijd gaande is tussen God en Satan.
Zoals het in iedere oorlog gaat om landje pik, zo is het in de geestelijke wereld niet anders, er wordt strijd gevoerd om een stukje grond, ons hart.

Je kunt je daarom voorstellen dat Satan het niet alleen heeft voorzien op de individuele gelovige, maar ook op de plek waar kinderen van God samenkomen, de kerk.
Met als doel de vruchten van het geloof zo veel mogelijk te vernietigen is de kerk Satans meest geliefde playground.
Precies zoals hij de eerste mensen tot zonde verleidde door hen te laten twijfelen aan de voorschriften en de daaraan verbonden beloften van God, zo doet hij dat nu nog steeds.

Omdat Jezus als geen ander de trucjes van Satan kent, geeft Hij in Zijn Woord duidelijke instructies en voorwaarden voor een gezonde kerk.
‘Vier met elkaar de maaltijd des Heren en gedenk daarmee wat ik in mijn dood en opstanding voor jullie gedaan heb.
Ga naar de zieken, belijd elkaar uw zonden, bid voor elkaar, leg zieken de handen op,zalf elkaar, opdat u genezing ontvangt.
Verkondig het goede nieuws, maak alle volken tot mijn discipelen en doop ze in mijn naam.
Kom samen en zing psalmen en geestelijke liederen die de Heilige Geest jullie ingeeft.
Ontmoet en bemoedig elkaar.
Zegen de ander in mijn naam.
Deel met de armen zodat niemand onder u gebrek heeft.’

Jezus beloofde zelfs dat de gelovigen nog groter tekenen en wonderen zullen doen dan Hij zelf tijdens zijn wandeling op aarde deed!
Hij gaf bovendien de verzekering dat wanneer we ons voor de rechterlijke macht moeten verantwoorden we ons geen zorgen hoeven maken over onze verdediging, de Heilige Geest zal door ons spreken!
Dit alles opdat de wereld zal weten dat Jezus leeft!

Niet alleen gaf Jezus duidelijke en de instructies, wetend hoe Satan op roof uit is, waarschuwt de Bijbel zeer ernstig voor de zifting en verleiding van onze vijand, de duivel.

Lees daarvoor vooral de brieven aan de zeven gemeentes, opgetekend in het boek Openbaring aan Johannes.
In die tijd zeven bloeiende kerken in het huidige Turkije, en daarom jachtgebied voor de rover, Satan.
Niet één van deze gemeentes heeft Jezus’ waarschuwingen ter harte genomen, Turkije is een streng Islamitische politiestaat geworden.

Waarom houdt bovenstaande me zo bezig?
Omdat ik hou van de kerk.
Omdat ik zo vurig verlang naar een gemeente zoals beschreven in het boek Handelingen, bruisend en bloeiend rondom het getuigenis van onze opgestane Heer.
Een gemeente waar dagelijks nieuwe gelovigen worden
toegevoegd, waar men van huis tot huis Brood en Wijn deelt.
Waar men geen schroom voelt elkaar zegenend en genezend te zalven en de handen op te leggen, geen achterdocht koestert bij het elkaar broederlijk te omhelzen en kussen, een gemeente waar het badwater van de doop over de randen klotst en golft, een kerk waar de radicale boodschap van vrijspraak en genade door het ene offer van Jezus centraal staat.
Een kerk waar men zich erop laat voorstaan de instructies tot het gezond functioneren vurig ter harte te nemen.
Een kerk waar voorgangers niet bezwijken onder de verantwoordelijkheid alleen dat ene Evangelie te verkondigen: Jezus Christus en die gekruisigd.
Een kerk waar men geen water bij de wijn doet en zonde zonde durft noemen.
Een kerk waar menselijke redeneringen geen ruimte krijgen het Evangelie van haar kracht te beroven, een kerk waar men relatie beoefent i.p.v. religie.

Satan weet dat hij nog maar een korte tijd heeft, vandaar dat hij nog meer dan ooit tevoren rond gaat als(!) een briesende leeuw.
Hij weet dat hij verloren heeft en zijn koninkrijk, de wereld, over zal moeten geven aan de Koning der Koningen, Jezus.
Er is niets nieuws onder de zon, de uitvinder van de tactiek van de verschroeide aarde weet dat zijn einde nadert en zoals in iedere verloren strijd heeft hij ook nu deze tactiek ingezet.

Juist nu het erop aan komt zoutend zout te zijn, heeft angst voor een virus de kerk vleugellam gemaakt.
De door onderlinge conflicten in zichzelf verdeelde kerk is een makkelijk doelwit van Satan, vandaar dat ze zich zonder slag of stoot heeft laten beroven van al haar militaire middelen en macht, haar bruggen, spoor en telegraaflijnen.
Ontdaan van dit alles heeft ze zich monddood laten maken.

Onder het mom van ‘God is liefde en we mogen niet oordelen’ heeft de geest van Izebel tucht en schuldbelijdenis tot antieke begrippen gemaakt en zo de boodschap van Genade verzwakt en uitgehold.
Uit naam van veiligheid voor de kwetsbaren is het daarom niet zo moeilijk geweest de deuren in het slot te gooien en zo de in de ban van een besmettelijke ziekte geraakte wereld buitengesloten.
Alhoewel de gelovigen geroepen zijn het allerbeste medicijn uit te delen, houdt de kerk haar handen angstvallig thuis en levert de zieken over aan de door het RIVM opgelegde verstikking in eenzaamheid.
Hoezeer angst verlamt en verblindt blijkt wel uit het feit dat de kerk niet in de gaten heeft dat ze vooral zelf het kind van de rekening is.

De wereld snakt naar de openbaring van de kinderen Gods, maar die hebben zich voor het zingen de kerk uit laten jagen, waar men schaamteloos verder kibbelt over vrouw in het ambt.
De ene thuiszittende dominee moedigt ons aan thuis Avondmaal te vieren, de ander zegt dat het juist goed is te vasten van Brood en Wijn.
De volgende discussie betreft het eigenhandig dopen of wachten op de doopstok?
Een voorganger die via internet oproept de spoedige wederkomst van Jezus te verwachten wordt door andere voorgangers op datzelfde medium openlijk bestreden.

Wanneer je als gemeentelid klaagt over de eenzaamheid van het kijken en luisteren naar het schermpje, haast men zich je te overtuigen van dat het toch net is alsof het echt is?
Maar dat is het nou net: het is alsof en er is niets meer echt!
De tactiek van de verschroeide aarde heeft van de kerk een gemakkelijke prooi voor de wraak van Satan gemaakt.
De zondag is een gewone dag geworden, een dag zonder ontmoeting in Woord en Sacrament.
Is de wereld er daardoor veiliger op geworden?

Met pijn in mijn hart zie ik om me heen gebeuren dat Satan meer rekening houdt met zijn naderend einde, dan dat de kerk zich voorbereidt op de wederkomst van Jezus en zijn te stichten Vrederijk.
Ik bid om een kerk die, eer ze van walging om haar lauwheid wordt uitgespuugd, zich bekeert tot het heerlijk getuigenis van haar opgestane Heer.


◦