Categorie: Geen categorie

Een paar jaar geleden was ik met de man waar ik mee getrouwd was op een Hemels Huwelijks Seminar.

Nou,wie wil nou niet een Hemels Huwelijk?

Omdat het huwelijk wat ik leefde verre van hoe het bedoelt is was,werd ons in de kerk waar ik lid was dit Seminar aangeraden.

En ja,wat verlangde ik naar een Hemels Huwelijk.

Een huwelijk waarin je elkaar omhoog stuwt.

Waar je elk tot bloei komt.

Waar ik mezelf kon zijn.

Waarin ik gewaardeerd werd om alles waarvan hij in verkeringstijd zei,juist dáárom verliefd op me te zijn geworden.

Ik was kleurig,spontaan,anders dan anders.

Vooral,dat ik alles durfde zeggen,vond hij prachtig.

Maar datgene,waarvan hij toen zei dat dat zo leuk aan me was,moest er daarna uit geslagen worden.

Na dat mijn naam in zijn huwelijksboekje stond werd juist mijn mond zijn grootste ergernis.

Die mond moest dicht getimmerd worden.

Dat gebeurde dan ook letterlijk.(tenminste dat probeerde hij)

Wanneer ik mijn mond hield was er niets aan de hand.

Dan kabbelde alles gewoon door.

Ik kreeg cadeautjes om me af te kopen voor de liefdeloosheid en het totaal geen contact hebben met deze voor mij “onbekende man”

Wanneer ik aan hem vroeg waarom hij met me getrouwd was sloeg de stemming om.

Zodra ik het afkoop bos bloemen in radeloosheid en wanhoop over de isolatie en diepe eenzaamheid naar buiten smeet was het “feest”

Dan liep ik daarna met een zwaar opgemaakt gezicht omdat mijn ogen blauw geslagen waren.

Datgene waar mijn mond over zou kunnen gaan praten mocht niet gezien worden.

---

Wanneer ik ergens met hem liep,en we kennelijk voor iedereen een leuk stel waren,vroeg ik hem vaak:”wie ben jij eigenlijk?”

Ja,voor iedereen waren we een leuk stel.

Andere vrouwen waren jaloers op mij!

Zo’n charmante welbespraakte man!

Ook zo handig!

Overal waar we kwamen vermaakte hij de mensen.

Ondertussen dacht ik ” jullie moesten eens weten hoe hij thuis is.”

“Thuis”,het woord beneemt me nog steeds de adem…

Het was de hel.

---

We waren op het Hemels Huwelijks Seminar.

Op een gegeven moment kreeg je als stel de opdracht tegenover elkaar te gaan zitten met pen en papier.

Elkaar in de ogen kijkend moesten we de ander tekenen zonder de pen van het papier te halen.

In één lijn tekende je het gezicht van ander.

De achterliggende gedachte is dat je in deze opdracht ontdekt hoe je de ander graag Wil zien.

Daarna lieten we elkaar de tekening zien.

Dit moment heeft me verstomd,ik kon niets meer uitbrengen.

Eindelijk,mijn mond kon geen woorden meer voort brengen.

Er waren alleen nog tranen,woorden die ik niet meer spreken kon,werden tranen.

Hij had me getekend zonder mond!

Zó wilde hij me dus!

Zonder mond.

Ik was getekend,hoe ik het ook zelf beleefde,als ik mijn mond maar hield!

Wat heb ik s’nachts gehuild.

Terwijl de man die mij geen mond gunde naast me in diepe rust was,huilde ik voor de zoveelste keer mijn kussen nat.

---

Dit alles ging door me heen toen ik deze week een artikel las over elkaar recht in de ogen kijken.

Wat verlang ik naar echtheid,ogen waarin de lichtjes van Jezus branden.

En monden die troost brengen.

Bemoediging en vrijspraak door het offer van Diegene die zó kwetsbaar en transparant was als mens op aarde,totdat er niets meer van Hem over was.

Opdat ik ook kwetsbaar en transparant mag zijn.

En een mond heb die spreken mag.

Zelf bemoedigen mag,woorden van Leven spreken mag.

Ik dóe het ook omdat ik toestemming heb van Hem!

Een aantal jaren geleden ben ik geopereerd aan mijn heup.

Een operatie die mislukte,daarna had ik vele malen meer pijn dan daarvóór.

Na een jaar klagen in het ziekenhuis waar ik was geopereerd,en niet gehoord worden,ging ik naar een ander ziekenhuis.

Op internet had ik gezocht naar de beste plek op orthopedisch gebied.

De arts,waarmee ik het eerste gesprek had,was,toen ik een vervolgafspraak had,naar elders vertrokken,en vervangen door een vrouwelijke arts.

Ze behandelde mij op een nare onbeschofte manier.

Ik werd doorgestuurd naar de röntgen afdeling,waarna ik weer met haar een gesprek zou hebben.

Door deze ervaring was ik helemaal overstuur.

“Had ik deze reis ondernomen om zo afgebekt te worden?

Had ik al niet genoeg ellende meegemaakt in het andere ziekenhuis?”

Ik kreeg van een lieve zorgzame assistente een kopje thee om wat bij te komen.

Terwijl ik mijn thee dronk en weer wat tot mezelf kwam sprak er binnenin mij een stem:

“Tiny,je bent een Koningskind,je hoeft je niet zo te laten behandelen zoals op deze manier,en dat mag je ook zeggen”

Wat een openbaring!

Ik kon mijn rug weer rechten.

Na een tijdje werd ik weer binnengeroepen bij de orthopedisch chirurg.

Ze wilde haar bevindingen bespreken,maar ik nam eerst het woord;

“Mevr….ik wil wat tegen u zeggen.

Ik ben hierheen gekomen omdat ik verwacht dat u me gaat helpen,daarom vind ik het niet fijn dat u me in het eerste gesprek zo naar behandelde.

Uiteindelijk zit u hier voor míj,en ik niet voor ú.”

“Ja”zei ze,”u hebt ook gezien dat de wachtkamer barstensvol zit”

“Mevr….zwart/wit gezegd,dat is uw probleem,en niet dat van mij.

Ik wil gewoon fatsoenlijk behandeld worden,hoe vol uw wachtkamer ook zit”

Ze bood me welgemeend haar excuses aan,en zei dat ze het daar helemaal mee eens was…!

Vanaf die tijd was er ook geen belemmering meer in het contact,de wig tussen ons was weg.

Ik heb daar veel van geleerd.

Ook in geestelijk opzicht.

Ik ben een Koningskind en ga in die autoriteit staan.

Dat is mijn positie in Hém.

Omdat mijn Koning me waardevol vindt en een Koningsmantel om mijn schouders heeft gehangen.

Sjonge,wat ben ik rijk!

Het progamma op TLC “Say yes to the Dress”is één van mij favoriete series op tv.
Heerlijk om weg te zwijmelen bij de vaak onverwachte emoties van de bruid in spé, of van de mee gekomen moeder, schoonmoeder, oma, tante, zusjes, bruidsmeisjes en soms een vader.

De geweldige passie van het team in zo’n bruidszaak om de bruid het middelpunt van schoonheid te laten zijn vind ik zó lief.
Temidden van de soms heftige gevoelens weten ze de bruid te kalmeren, de moeders gerust te stellen, de vaders in te laten zien dat hun kleine meisje groot geworden is, en dus graag een sexy vrouw uit wil stralen op háár dag, de vaak jaloerse zus tactisch te vertellen dat het vandaag niet om háár, maar om de bruid gaat.
Het is elke keer zo’n sterk staaltje.

Ik geniet er van.
Vooral van de versie “Randy’s Wedding Rescue”.
Daarin roepen aanstaande bruidjes de hulp in van Randy omdat ze onzeker zijn over hun uiterlijk, bv omdat er iets ingrijpends in hun leven heeft plaats gevonden.
Pas was er een meisje die al een jurk had,de bruiloft was al gepland,toen bleek dat ze schildklierkanker had.
Na een operatie en zeer heftige periode van herstel was het grote litteken in haar hals een enorme blikvanger.
Ze verlangde naar een nieuwe jurk.
De oude jurk paste niet meer bij haar nieuwe Ik.

---

Omdat ik een beelddenker ben gaat mijn fantasie dan zijn eigen leven lijden.
En dat is nou precies waarom ik dit progamma zo leuk vind en waarom ik er zo’n plezier aan beleef.
Ik stel me dan zo voor dat ik met met al mijn onzekerheden, schuld en schaamte, heden en verleden, gebreken en littekens zelf bij Randy aanklop.

Mijn hemelse Randy, Jezus heet me welkon in zijn overweldigend mooie bruidszaak.
Ik kijk om me heen, en een lang gekoesterde meisjesdroom komt in vervulling!
Jezus,de aller, allerliefste en mooiste prins, heeft een jurk voor me uitgezocht die al mijn dromen en fatasieën overstijgt.
Witter dan het verblindend wit van de morgensneeuw in de eerste glinstering van de winterzon, stralender dan het blozen van zoetgeurende aarbeitjes in de koestering van de zomerzon.

Met het uittreken van mijn oude kleren valt al mijn schuld en schaamte op de grond, iedere onzekerheid smelt weg.
Jezus pakt me bij de hand waarna de paskamer achter me vergrendeld.
Als ben ik een kostbaar porceleinen kopje, zo plaatst hij me teder en liefdevol voor de spiegel en ik ben sprakeloos, zo mooi heeft hij me gemaakt.

Dan komt de magische vraag:
“Are you saying yes to the Dress….?”
Ik kan alleen nog maar fluisteren:
“Yes, I say yes to the Dress …

Hij klapt van plezier in Zijn handen, gaat voor me op de knieën en schuift een diamanten ring aan mijn vinger.
Als verassing laat hij zijn Vader roepen, de ontwerper van mijn dress, waarna hij me met een van trots overslaande stem voorstelt als zijn bruid.
Vader leidt ons naar het Altaar waar we in het bijzijn van een heilige Getuige in het huwelijk aan elkaar verbonden worden.

Na zijn volmondig ‘Ja’ komt het mooiste moment van de dag; voorzichtig tilt Hij de sluier van voor mijn gezicht omhoog tuit zijn lippen en zegt:

“KUSJE”

Hoe komt het toch dat we in de kerk zo vaak zeggen dat we zondaren blijven?
Is Jezus dan voor niets gestorven?

Stel,ik groei op in een disfuncitoneel gezin met een slechte vader.
Mijn buurman is zo begaan met mij,en doet er alles aan om mij daar weg te halen.
Hij adopteert me zelfs,en ik wordt opgenomen in zijn testament.
Alle schande van mijn vader wordt van me afgenomen,ik krijg zelfs de achternaam van mijn nieuwe vader.
Maar,wanneer ik me ergens voorstel,noem ik steevast mijn oude achternaam.
Dat is toch een enorme belediging voor de man die mij vrij gekocht heeft van die slechte vader?

Ik wil me graag voeden met de Waarheid,ik ben een kind van God.
En om deze stelling te toetsen aan het Woord:
Romeinen 8 zegt dat ik niet de Geest van slavernij ontvangen heb,die tot angst leidt,maar de Geest van aanneming tot kinderen,door Wie ik roep:Abba Vader!
Die Geest getuigt met mijn geest dat ik een kind van God ben!

Wanneer ik dat weet,ga ik ook in die autoriteit staan,en daardoor eer ik mijn Vader,en Zijn zoon,in Wie ik de gerechtigheid Gods ben.
2Kor.5:21

Naar aanleiding van dat ik aan iemand vertelde over het symposium van Stichting Project Speak Now werd me de vraag gesteld of dit een christelijke organisatie is.
Deze vraag bleef bij me hangen.
Want nee,het is niet een stichting waar persé Chr. vóór staat.
Maar er waren wel erg veel Christenen onder de aanwezige gasten.
Stuk voor stuk allemaal dappere,moedige mensen,die de stap zetten om,vaak voor het eerst,te praten over het sexueel geweld in hun leven.

Wat wringt er nou zo bij mij n.a.v. die vraag?

Het antwoord realiseerde ik me deze morgen
Omdat het voor mij de volgende vraag oproept;” hoe komt het,dat er zo’n dag,een zondag notabene,zoveel kerkleden niet in de kerkbank zitten,niet aanwezig zijn in hun eigen dienst,maar vanuit heinde en ver vaak al heel vroeg in de trein zitten,of met eigen vervoer naar Soest komen voor een dag over Sexueel Geweld?”
Mijn hemel,alsof het zo’n leuk onderwerp is…
Alsof je zegt:”ik ga niet naar de kerk,want ik heb me opgegeven voor een superleuke dag all-incusief.”
Nee,je weet dat het heel zwaar kan worden.
Dat je misschien helemaal kapot en uitgeput weer naar huis moet vanavond.
Dat er vreselijke flash-backs kunnen komen,over gebeurtenissen die je het liefst ontkent.
En dan ook nog met en bij allemaal volslagen onbekende mensen!

Toch kom je,want,oh wat een schrik,je hebt je opgegeven.
Wat heb ik uitgehaald.
Waarom doe ik dit?
Kan ik nog terug?
Maar nee,je kunt niet meer terug,want er is een eerste stap gezet om niet langer te zwijgen.

Het antwoord is even eenvoudig als schokkend;Omdat in het overgrote deel van de kerk geen plek is om dit afschuwelijke geheim te delen.
Het zou de meest veilige plek moeten zijn als christen,juist daar moet ruimte zijn voor jou pijn.
Maar dit is nou net de plek waar je nog meer beschadiging oploopt.
Dit is nou meestal net dé plek waar je maar beter je mond kunt houden.

Al te vaak wordt,wanneer je eindelijk de moed hebt om niet langer te zwijgen over het geheim waar je langzamerhand in stikt,de mond gesnoerd.
Terwijl er helemaal geen vraag is krijg je allerlei ogenschijnlijk vrome antwoorden.
Ja maar…
Er zal vast wel iets in zijn leven gebeurt zijn waarom hij zoiets doet nu…
Je zult wel moeten vergeven hoor,want anders word je bitter…
Vergeving is zo’n groot kado aan jezelf…
Je had toch ook weg kunnen gaan…
Jezus weet ervan…

Ongewild vaak spreekt de kerk daarmee dadertaal.

Wanneer u / jij vindt dat dit te zwart/wit gesteld is dan heb ik de volgende vraag;
“De kerk bent bent u,ben jij.
Kan ik daar mijn geheim delen?”

Wilt u/wil jij ook alleen maar die arm van Jezus zijn?
Want dat is de enige vraag.
“Sla asjeblieft een arm om me heen”
Omdat je daarmee het slachtoffer bestaansrecht geeft.

De afgelopen weken heb ik een video seminar gevolg van Mark Vikler

“Counseld by God”

Het is een prachtige studie over hoe je Gods stem kunt leren verstaan,gewoon in je dagelijks leven.

Je wordt aangemoedigd je Jezus voor te stellen,dat Hij gewoon bij je is.

Naast je,zittend op de bank bv.

Het is bevrijdend om te gaan ontdekken dat er maar 2 stemmen zijn,die je elk kunt verstaan.

De stem die we vaak het beste verstaan is die van je vijand,satan.

Hij is de vader der leugen,en zal je dus niet anders dan leugens vertellen.

Over jezelf,over God.

Het is altijd een stem van oordeel,zelfveroordeling en schuld en schaamte.

Het doel is om Jezus klein te maken.

Een simpel voorbeeld:

Ik sta in de rij voor de kassa en iemand anders dringt voor.

Mijn eerste reactie is boosheid.

Dan fluistert de leugen me in:”jij bent toch christen?En moet je nu eens naar jezelf kijken!

Je moet toch de minste zijn?

Je moet toch liefhebben?

Zie je wel dat je geen goeie christen bent?”

Het sluwe aan dit verhaal is dat het lijkt op de waarheid.

Satan verteld je altijd 80% waarheid,20% leugen.

Dus is het 100% leugen.

Dat deed hij in het paradijs al.

De stem die we kunnen leren verstaan is de stem van de Waarheid.

Deze stem zegt dat ik de gerechtigheid Gods in Jezus ben.

Dat ik samen met Jezus in de hemel leef en met Hem op de troon zit.

Komt er dan leugen,dan kan ik deze stem weg sturen omdat de waarheid is dat ik schoon gewassen ben in het bloed van Jezus.

Dan ga ik niet belijden dat ik een zondaar ben,maar ik ga belijden dat ik rechtvaardig ben in Jezus.

Dan stop ik de veroordeling omdat er ook geen veroordeling is in de stem van Jezus.

Hij heeft betaald voor al mijn zonden,overbetaald zelfs.

Alle schuld en schaamte die me neer drukken verdwijnen.

Dat is een compleet andere manier van denken.

Ik ga niet meer bedenken wat mijn zonden zijn,ik ga bedenken wie Jezus is en wat Hij voor mij gedaan heeft.

Dat maakt vrij van elk oordeel,en zelfveroordeling.

Juist dan wordt Jezus groot in mijn leven.

In de stem van Jezus is nooit een aanklacht.

Nooit!

Hij spreekt van liefde en aanvaarding.

Hij zet mij in de vrijheid.

Hij is een overstromende bron en zegt dat ik dat ook ben.

Omdat ik in Hem ben.

Ga ook eens oefenen om tegen jezelf te zeggen dat je de gerechtigheid Gods bent in Jezus.

Zeg tegen jezelf dat je geliefd bent.

Gods kroon op de schepping.

Vrij van schuld en schaamte.

Omdat dat de stem van Jezus is!