Categorie: Mijn avontuurlijke treinreis met Jezus

Weet je wel hoe mooi ik glans?
Ik ben een parel.
Niet zo maar een parel, nee, ik ben een parel van grote waarde.
Zoals ik, zo is er geen ander, ik ben unique…

Mijn kleur is zuiver wit, als pas neergedwarrelde sneeuw.
De sneeuw, die, wanneer s’morgens de gordijnen opengaan, je de adem doet stokken in je lijf.
Gisteren waren de straten nog stoffig en vuil, terwijl in de nacht, toen je sliep, de wereld veranderde in een smetteloos wit ongerept sprookjeslandschap.
Alle smerigheid is onder een dik tapijt van sneeuwkristallen geveegd, er is geen vuiltje meer aan de lucht.
Stad en land ligt verstilt te wachten op sneeuwbal gevechten en roetsjende sleetjes, beladen met van pret gillende kinderen.

Verrukt sla je haastig je ochtendjas om je heen, opgewonden als een kind dat vandaag met schoolreisje gaat.
Naar buiten, want daar is het te beleven!
Het deert je niet, dat de buren je een beetje raar vinden.
De drang als eerste jou voeten in die heerlijke witte, knisperende laag zetten is onweerstaanbaar.
Wanneer je de buitendeur open doet, schuif je daarmee de sneeuw die 45 cm hoog de achtertuin bedekt, met kracht opzij.
Niemand heeft de sneeuw nog aangestampt, daarom is het nog lekker luchtig en vol beloftes.
Het frisse ochtend zonnetje doet de ijskristalletje schitteren als diamant.

En dan…
Je zet je stappen in de onbetreden nieuwe wereld
Diep zakken je voeten in de vuil bedekkende deken.
Wat grappig, het lijkt net of je zelf 45 cm. korter bent geworden!
Je bent weer heerlijk kind!
Dit is een sensatie die een niet te beschrijven geluk geeft.
Jij bent degeen die door de stappen van je voeten, veroveraar van een nieuwe wereld bent!
Eer alle anderen een smeerboel van deze zuivere wereld maken, heb jij ervaren hoe geweldig het is eerste te zijn die deze pure en verstilde schoonheid betreedt.
Waar je loopt laat je je afdruk achter in de sneeuw,zodat je makkelijk te volgen bent.
Je gaat dansen, ja, je danst in de sneeuw!

Zo wit ben ik dus!
Sneeuwwit…

De glans van mijn wit parelmoer is als de glans van slagroom, zo pas met de mixer luchtig opgeklopt.
Na het aflikken van de gardes haal je stiekem snel je vingers door de kom, om ze daarna smakkend af te lebberen.
Heeft niemand het gezien?
Snel dan, nóg een likje!

Knoerten van bloedrode aardbeien liggen in prachtige schaaltjes te wachten, om net als jou wereld bedekt is door een dik pak sneeuw, verstopt te worden onder een zoete klodder slagroom.

Nou, zo mooi glanzend dus!
Glanzend wit.

Eerst was ik een een simpel zandkorreltje.
Onbeduidend peper en zout kleurig, lag ik tussen miljoenen andere korreltjes op de bodem van de zee.
Totdat Oester me uitnodigde in zijn schelp.
Hij pikte mij eruit,hij zág mij!
Binnenin de schelp van Oester was het prachtig!
Zo lelijk en onaantrekkelijk als de buitenkant was, zo wonderschoon de binnenkamer.
Het was een sensatie van thuis, en op de plek aangekomen zijn, waar ik tot mijn bestemming zou komen.
Dit huisje, de wanden bedekt met de mysterieuze betovering van parelmoer, had op me gewacht!

Oester beloofde me, dat wanneer ik genietend van mijn nieuwe omgeving stil zou blijven zitten, ik een parel zou worden.
Een parel van grote waarde!
Omdat ik als zandkorrel een groot minderwaardigheid complex had, en diep van binnen verlangde om van meer betekenis te zijn, volgde ik het advies trouw op.
Tenminste, in het begin.
Ik merkte dat ik laagje voor laagje, héél langzaam anders werd.
Het parelmoer van Oester werd mijn manteltje.
Elk volgend laagje werd dat manteltje mooier en groter.

Maar wat duurde het lang zeg!
Tergend traag vond ik het dikwijls, het schoot maar niet op.
Dan wilde ik eruit, ik vond het zelf wel goed zo.
Oester zag mijn ongedurigheid, en door de schelp stevig te sluiten zorgde Oester dat ik er niet vandoor kon gaan.
Ik bleef het proberen, totdat Oester zelf de schelp opende en me zei dat, wanneer ik hem als een gevangenis beschouwde, hij me vrij wilde laten.
Eer hij op andere gedachten kon komen, piepte ik opgewonden en nieuwsgierig er tussenuit, en nam de benen, om al snel te ontdekken dat dat nou niet zo’n heel goed idee was geweest.
Het was zelfs rampzalig te noemen!
Wat voelde ik me eenzaam en alleen, zo zonder de bescherming van Oester.
Wat was ik eigenwijs en ondankbaar om Oester als een beknelling te zien.
Na verloop van tijd, werd ik ziek van heimwee, en verlangde steeds meer en meer terug naar Oester.
Daar was ik veilig, daar werd voor me gezorgd, omdat ik zo welkom was geweest.
De belofte van Oester om van grote waarde te zijn, deed me besluiten terug te gaan.
Ja, ik zou naar Oester terug gaan, en vragen of ik asjeblieft weer in hem wonen mocht.

En weet je wat er toen gebeurde?
Oester rende me al tegemoet, en eer ik mijn 1000 excuses had gemaakt, opende Oester liefdevol zijn schelp om me weer binnenin hem te laten wonen.

Nu is mijn manteltje klaar.
Laagje parelmoer na laagje parelmoer heeft me kostbaar en van grote waarde gemaakt.
Groot en glanzend ben ik een belofte van plezier voor iemand anders.
Gehuld in de bescherming van prachtig koningsblauw fluweel, lig ik te wachten op een koopman die genoeg voor over heeft, want ik ben niet goedkoop.
Ik ben op deze beurs de zuiverste, grootste en mooiste parel.
Met begerig uitpuilende bolle ogen lopen koopmannen om me heen, wikkend en wegend, de inhoud van hun buidel steeds opnieuw tellend.
Ze dingen op mijn waarde af, maar Oester laat zich niet bedotten!
Hij geeft mij de volle verzekering van een koopman die onderweg is, en mij op waarde schatten zal.
Die zal alles voor me over hebben.

En dat gebeurt, Oester heeft alweer gelijk.
Deze koopman wil nog maar één ding; mij vasthouden, koesteren en strelen, daarbij zich zelf weerspiegelend in mijn glans.
In zijn ogen zie ik dat hij vanaf zijn begin uitgezien heeft naar een parel zoals ik.
Geduldig speurend werd zijn verlangen naar mij steeds groter, wat hem de moed gaf het niet op te geven.

Zonder er bij na te denken verkoopt hij alle andere parels, om met dat geld mij te kunnen kopen.
Wanneer ik buitelend in zijn stoere grote handen lig, verbaas ik mij over de littekens daarin.
Teder en liefdevol spreekt zijn mond zulke mooie woorden!
Hij zegt dat ik de vervulling van zijn droom ben.
Dat hij vanaf het begin al naar me verlangt heeft, dat ik gewild en bemind ben.
Hij houdt me dichtbij zijn mond en fluistert:
“Het vooruitzicht jou te kunnen kopen gaf me zoveel vreugde, daarom was het offer al het andere te verkopen licht, mijn mooie liefste kostbare parel”
In zijn stem zit een zo grote kracht dat ik niet anders meer wil en kan, dan dat gewoon aan te nemen!
Geborgen in veiligheid, laat ik me koesteren in de kom van zijn handen.
Ik laat me kussen en beminnen.
Mijn glans is de weerkaatsing van zijn glans!
Mijn wit, waarin de regenboog danst, is de weerschijn van zijn rode bloed.

Ja, ik ben geliefd,
Bemind,
Gewild,
Ik ben een parel van grote waarde.

*Opgedragen aan mijn zussiedinnetje Monique*