Tag: Avontuur met Jezus

Het voordeel van de twijfel?

Onlangs zag ik een interview met klinisch psycholoog Mattias Desmet, waarin hij de oorzaak blootlegt van waarom een volk zonder in opstand te komen gehoorzaam is aan een ijzeren regime.
Omdat ik sinds de Corona-crisis mijn hoofd breek over die vraag, en dan met name waarom de kerk een overduidelijk goddeloze overheid onderdanig is, is me in het antwoord van Mattias Desmet veel duidelijk geworden.

Toch mis ik een belangrijk aspect in zijn verklaring, waarvan ik zelf geloof dat dat wat Desmet als oorzaak aanvoert, slechts het gevolg van een veel dieper probleem is.
Ik ben er nl. van overtuigd dat boze krachten zowel in de wereld als ook in de kerk de onderstroom van onbehagen voeden om zodoende een heel ander probleem te verhullen.
Als eerste heeft de maatschappij, oftewel de wereld buiten de kerk, God overboord gezet en ingeruild voor zelfbeslissingrecht over elk terrein van het leven.
Onder het motto: ‘God bestaat niet,’ acht niemand Hem verantwoording schuldig te zijn, je bent immers je eigen god?

Je zou denken; ‘maar de kerk belijdt toch nog wel het geloof in de God van hemel en aarde?’
Inderdaad, de kerk ontkent niet het bestaan van God, maar is meer en meer blind geworden voor de tegenstander van God, de duivel.
Dit heeft tot gevolg dat niet zozeer zijn bestaan wordt ontkend als wel zijn vernietigende invloed op ons denken en dagelijks leven.
Deze verblinding heeft tot gevolg dat zonde geen zonde meer genoemd wordt en de meest smerige vuiligheid met zand wordt bedekt in plaats van dat het reinigend en kostbaar bloed van Jezus, zonde en ongerechtigheid aan het licht brengt.

In principe is deze ontkenning of onderschatting van wie de Bijbel de vader der leugen noemt, een nog groter gevaar dan de ontkenning van God buiten de kerk.
Immers, heeft niet Jezus zelf gezegd: ‘Gij zijt het zout der aarde?’
Wanneer dan dit zout krachteloos geworden is kan het bederf ongehinderd toeslaan.

Dat het bederf voortwoekert is overal om ons heen te zien, maar vooral pijnlijk merkbaar in contact met gelovigen.
Door diverse ervaringen met het bederf binnen de kerk heeft God me geleerd opmerkzaam te zijn voor deze rover.
Maar omdat Satan verdwenen is uit de liturgie is waarschuwen en de vinger leggen op een zere plek binnen de kerk geen dankbare taak.
Het elfde gebod: ‘wees aardig voor elkaar’ heeft de voorgaande 10 geboden overbodig gemaakt, waardoor je onder gelovigen al gauw de mond gesnoerd wordt met een misplaatst: ’gij zult niet oordelen,’ of ‘jij denkt zeker weer het beter te weten dan ons?’

Ondanks dat de Bijbel ons leert dat de eindtijd gekenmerkt wordt door een wereldwijde misleiding, ontmoet je over het algemeen afkeuring en buiten sluiting wanneer Gods Geest je dringt te waarschuwen voor een binnengedrongen dief.
Omdat deze zich meesterlijk voor kan doen als zeer geestelijk en spiritueel, heeft niemand in de gaten dat onder het schapenvachtje een wolf schuilt, klaar om te verslinden.

Dit is des te meer pijnlijk zichtbaar in het klakkeloos opvolgen van de Corona maatregelen.
Alhoewel deze voorschriften volkomen haaks staan op wat Jezus ons aan voorschriften voor een gezond gemeenteleden gegeven heeft, geeft de kerk gehoor aan maatregelen van een goddeloze overheid.

Maar alleen al zeggen dat we te maken hebben met een goddeloze overheid haalt je de woede van de kerk op de hals.
Je komt alleen te staan wanneer je waarschuwt voor overduidelijke gewetenloosheid van narcistisch en psychopathische volksvertegenwoordigers en wereldleiders van de huidige tijd.

Vreemd?
Nee helemaal niet.
De geschiedenis van het volk Israël leert ons dat (onheils)profeten altijd al de mond wordt gesnoerd.
Één van de voorbeelden is het verhaal van de profeet Micha.
1 Koningen 22 verhaald hoe hij, tegen alle andere profeten in, koning Achab waarschuwt niet ten strijde te trekken tegen Ramoth in Gilead.
Het kwam hem duur te staan…

Wonderlijk hoe actueel voor de dag van vandaag Micha’s woorden zijn;

‘Hij zei: Ik zag heel Israël overal verspreid op de bergen, als schapen die geen herder hebben.’
‭‭1 Koningen‬ ‭22:17‬ ‭HSV‬‬
https://www.bible.com/1990/1ki.22.17.hsv

Het volgen van de leugen geest heeft in onze tegenwoordige tijd de mensheid in zijn greep, met als gevolg een wereld die doolt in radeloze wanhoop.
Zich vastklampend aan de meest idiote voorschriften trekt men ten strijde tegen een vijand die 2000 jaar geleden allang verslagen is.
Maar in plaats van te luisteren naar de gekruisigd en opgestane profeet Jezus Christus, negeert men net eender als destijds koning Achab, de boodschap van God zich te bekeren van de boze werken van Satan.
Vertrouwend op de beloftes van Achabs valse profeten, zo gunt de kerk van vandaag de wolf in schaapskleren het voordeel van de twijfel en legt haar oor te luisteren bij de valse messiassen van deze tijd.
De hoop gevestigd op wereldse redding uit de crisis loopt de kerk de rijke drievoudige zegen uit Openbaring mis;

‘Zalig is hij die leest en zijn zij die horen de woorden van de profetie, en die in acht nemen wat daarin geschreven staat, want de tijd is nabij.’
‭‭Openbaring‬ ‭1:3‬ ‭HSV‬‬
https://www.bible.com/1990/rev.1.3.hsv

Niet voor niets waarschuwt Jezus de de gemeente van toen en vandaag voor Achab’s echtgenoot, de heidense tempelhoer Izebel.
Zoals destijds gold voor de gemeente van Thyatira, klinkt ook vandaag de ernstige vermaning:

‘Zie, Ik werp haar op het ziekbed en hen, die met haar overspel bedrijven, breng Ik in grote verdrukking, indien zij zich niet van haar werken bekeren.’
‭‭Openbaring‬ ‭2:22‬ ‭NBG51‬‬
https://www.bible.com/328/rev.2.22.nbg51

Voor hen die tegen de stroom in God gehoorzaam blijven, sluit de brief aan Thyatira af met een geweldige belofte:

‘En wie overwint en wie Mijn werken tot het einde toe in acht neemt, hem zal Ik macht geven over de heidenvolken. En hij zal hen hoeden met een ijzeren staf – zij zullen als kruiken van een pottenbakker verbrijzeld worden – zoals ook Ik die macht van Mijn Vader heb ontvangen. Wie oren heeft, laat hij horen wat de Geest tegen de gemeenten zegt.’
‭‭Openbaring‬ ‭2:26-27, 29‬ ‭HSV‬‬
https://www.bible.com/1990/rev.2.26-27,29.hsv

Oh Heer, ontferm U over in de steek gelaten schapen.
Ontferm U over de losgeslagen kudde Vader.
Open de ogen van herders die zelf verblind en misleid, verblinden en misleiden.
Om Jezus wel
Amen

Link naar het interview met Mattias Desmet:

In feite is het voor mij persoonlijk een dejavu naar een verleden waarin ik de klok ging luiden over een pedofiel.
In plaats van dat men deze waarschuwing ter harte nam, nam kerk en maatschappij, waaronder het basisonderwijs waar deze man leraar is, de dader in bescherming, en kwam ik als de aanzegger compleet alleen te staan.

Deze periode in mijn leven heeft God gebruikt mij opmerkzaam te maken voor de wolf in schaapskleren.
Omdat een paar jaar later in een andere gemeente deze geschiedenis zich herhaalde, kwam ik er al heel snel achter dat de kerk niet zit te wachten op dit onderscheidingsvermogen.
Alhoewel in het pastoraat met de voorganger van de toenmalige kerk mijn volledige verhaal
open lag, zette mijn pastor de deur wijd open, toen zich ook daar een rover aandiende.
Ondanks dat zal ik niet zwijgen!
Nooit…


Kuchen in de kerk.

Yes, we mogen weer naar de kerk!Niet zoals waar we de Here God om gebeden hebben, ‘terug naar normaal’ maar och, we zijn al zo aan het nieuwe normaal gewend geraakt!
Veiligheidshalve houdt de kerk gelukkig nog wel een slag om de arm en houdt de komende ontwikkelingen van het virus nauwlettend in de gaten, daarom kunnen we altijd weer een stap terug doen!
Zelf vind ik het ook best wel lastig, de veiligheid van de anderhalve meter afstand regel in één keer op te moeten geven, net zoals het ‘ik verstop me achter mijn masker’ lapje.
Heb ik net een mooi handeltje opgezet van passend bij de nieuwe outfit mond maskers, nu zit ik weer werkloos.
Maar gelukkig, de kerk past zich goed aan de steeds veranderende omstandigheden aan, waardoor ik pas wanneer ik na veilige vermijding van iedere handtastelijkheid mijn eigen plekje ingenomen heb, zelf mag beslissen of ik in m’n blote gezicht ga zingen of het advies op praatniveau God te loven en prijzen opvolg.
Dan hoeft het mondkapje nl. niet af, sterker nog volgens onderzoek is het raadzaam toch maar beter gemaskerd te blijven.
Maar goed, als gehoorzame christen neem ik nederig dat kruis op me en breng dat offer samen en voor elkaar.
En mocht het straks weer verplicht worden, ondertussen maak ik even gratis reclame voor mijn eigen ontwerpen!
Een slim en gelovig meisje is op haar toekomst voorbereid!

Ja, voor de zekerheid houd ik mijn masker daarom op, want stel je voor dat ik schuldig ben aan de volgende uitbraak en dientengevolge meteen schuldig ben aan de over-vermoeienissen van mijn overspannen dominee!
Ik zou me dood schamen!!
Hij(of zij) is immer net een beetje aan het bijkomen van de ontelbare op veilige afstand begrafenissen ten gevolge van het vreselijke killervirus, dus asjeblieft, laat ik die man of vrouw een beetje sparen!
Niet dat ik dat al niet deed, het afgelopen jaar namen we immers al veel meer afstand van elkaar dan de anderhalve meter?!
Maar halleluja, de techniek staat voor niets, we zagen of spraken elkaar af en toe via zoom of een telefonisch pastoraat.
Zo bemoedigend hè, wanneer ook in eigen leven veel persoonlijk leed is en dominee je op plezierige afstand belooft bij God te brengen.
Dat zegt tenminste veel over zijn/haar emotionele betrokkenheid!
Aannemend dat dominee daarna in het stof van zijn consistorie de knieën buigt om voor me te bidden, ben ik en de andere overlevenden met mij, deze tijd nog betrekkelijk goed doorgekomen.

Verdrietig genoeg zijn er ontelbaar velen ons ontvallen, maar we danken God voor hun offervaardige houding in hun eentje dood te zijn gegaan, zodat ook zij ervoor gezorgd hebben dat ik zelf niet dood hoefde te gaan.
Hoefde ik dat mijn geliefden tenminste niet aan te doen me op ander halve meter afstand anderhalve meter diep in de zwarte grond te moeten zaaien.
Ik ben er daarom zeker van dat God nog een bedoeling met mijn leven heeft en Hij mij helpt zoveel mogelijk licht en liefde uit te stralen.
God is liefde en ik sta graag in Zijn dienst.

Net zoals ik dat in de livestream dominee ook hoorde doen, heb ik thuis God op mijn blote knieën gedankt voor het reddend vaccin.
We hebben het toch maar aan de farmacie en onze eigen gehoorzame onderdanigheid te danken dat we weer toestemming hebben op te mogen gaan naar naar s’Heren huis.
Kom ga met ons en doe als wij!
Op veilige afstand natuurlijk, ik buig nederig mijn hoofd netjes de op de grond uitgezette pijlen van de loop richting te volgen en luister naar de aanwijzingen van de Corona coaches.
Op die manier bereik ik veilig de voor mij gereserveerde stoel en beland God zij dank niet in net zo’n verwarrende situatie als Jozef en Maria, toen ze in de drukte van de menigte niet eens in de gaten hadden dat Jezus zoek was.
Logisch toch dat toen Maria haar zoon temidden van de Godsgeleerden terug vond, ze hem bestrafte voor het op dat moment niet volgzaam zijn aan zijn ouders?
Ik begrijp dat wel hoor, hij dacht als 12 jarige de dominees van toen even een lesje te leren!

Kun je je voorstellen hoe opgelucht ik ben dat ik mijn twee reddende prikken opgehaald heb.
Ik vond het door de oplopende cijfers van doden en schade voor het leven tengevolge van het door God gegeven vaccin best wel spannend, maar ben achteraf zo dankbaar dat ik nu volledig gevaccineerd ben!
Tegelijk zag het ook als een kans het ultieme offer voor mijn naaste te brengen, precies in navolging van Jezus!
Vandaar dat ik de fotograaf van de priklocatie als bewijs toestemming gegeven heb de foto’s meteen op alle mainstreaming te delen.
Zelf heb ik dat ook via mijn eigen Facebook en Whatsapp gedaan, dan weet iedereen meteen dat ik een veilig contact ben.
Maar ach, stel dat ik door middel van neven schade beproefd word, ik kan vandaag ook door een gele bus overreden worden.
Ik zeg maar zo: ‘mijn tijden zijn in Uw hand…’

In navolging van de ontwikkelingen in de steeds meer geopende maatschappij heb ik, terecht natuurlijk, met mijn Corona paspoort in de kerk meer vrijheid dan de weigeraars.
Zó ontroerend dat we de eerste keer weer kerk verwelkomd werden met het prachtige lied: ‘I’m no longer a slave of fear, I am a child of God’

Toch vind ik het moeilijk niet te oordelen over de vaccin weigeraars, God is immers liefde, maar degene die het maar over de eindtijd en het teken van het beest hebben, staan mijn net herwonnen vrijheid behoorlijk in de weg.
Je moet er toch niet aan denken dat die virus ontkenners mij alsnog besmetten en ik door hún eigenwijsheid evengoed nog dood ga?!
In principe hebben zij mij dan toch vermoord?

Ingewikkeld hoor, hoe moet ik daar nou mee omgaan?
Gelukkig denkt de kerk ook daarin mee!
Op advies van mij en andere gevaccineerde broeders en zusters zijn grote kuch schermen geplaatst waardoor de niet geprikten gescheiden gehouden kunnen worden van mij en, niet onbelangrijk, ook van onze fijne dominee.
Ik heb pas nog tegen zo’n weigeraar gezegd dat het nogal logisch is dat je binnenkort zonder de prik geen boodschappen meer kunt doen.
Kijk, laat dat maar even bezinken; een gewaarschuwd mens telt voor twee!
Kan niemand achteraf zeggen dat ze het niet geweten hebben toch…?


‘Ik ben de goede Herder; de goede herder geeft zijn leven voor de schapen. Maar de huurling en wie geen herder is, die de schapen niet tot eigendom heeft, ziet de wolf komen en laat de schapen in de steek en vlucht; en de wolf grijpt ze en drijft de schapen uiteen. En de huurling vlucht, omdat hij een huurling is en zich niet om de schapen bekommert.’

‭‭Johannes‬ ‭10:11-13‬ ‭HSV‬‬

https://www.bible.com/1990/jhn.10.11-13.hsv

De catacomben en de voedselbank.

Gedreven door verlangen naar een kerk zoals de eerste gemeente, waar onder het krachtig getuigenis van de opgestane Heer, iedere dag gelovigen werden toegevoegd, schreef ik in juni 2019 over mijn ervaring kerk/voedselbank.
In feite deelde ik in mijn blog pijn over gemis, niet zozeer van goed eten en daarom dankjewel moeten zeggen voor minder, maar vooral over gemis van het getuigenis van de opgestane Heer.
Er is me vaak gezegd dat verlangen naar hoe het in de eerste gemeente was, een utopie is, dromen over iets dat simpelweg niet mogelijk is.
Het komt me nog steeds over als, hoewel de schatkamers wijd open staan, ik dankjewel moet zeggen voor minder of goed genoeg.

We zijn bijna 2 jaar verder en mijn hemel, sinds vorig jaar leven we in een compleet andere wereld waarin het ondenkbaar geworden is opgepropt tussen hoofdzakelijk onzichtbaar achter boerka gesluierde medemensen te wachten op je beurt bij de voedselbank.

Ondanks dat, of liever gezegd, mede daarom, droom ik meer dan ooit van zo’n kerk, een gemeenschap waarin de gekruisigd en opgestane Heer Jezus Christus centraal staat.
Een Handelingen 4 kerk, waarin de onderlinge liefde zoals beschreven in psalm 133 niet alleen bezongen maar geleeft én beleeft wordt.

Pas de laatste tijd realiseer ik me dat er nogal wat concequenties kleven aan lid zijn van zo’n kerk.
De geschiedenis leert immers ook dat het krachtig getuigenis van de opgestane Heer vooral bij de godsdienstleraars van de gevestigde kerk irritatie opwekt.
Een ergernis die aan het begin van de kerkgeschiedenis uitmondde in vervolging van Jezus’ dood en opstanding belijdende christenen.

Tijdens een rondleiding in nagemaakte catacomben, ondergrondse gangen waarin gekovigen uit de eerste eeuw niet alleen hun overledenen begroeven, maar ook hun samenkomsten vierden, proefde ik een fractie van de ernst van deze vervolging.
Tot die tijd had ik daar een nogal geromantiseerde voorstelling van.
Maar de gids verhaalde een heel andere werkelijkheid: groot en klein stond met de voeten in de modder en het lijkvocht van hun in nissen begraven doden.
En toch, de lieflijke geur en de kracht van het Evangelie oversteeg de stank van ontbinding en verlichtte de ondergrondse duisternis.
Mede door de vervolging
verspreide het Goede Nieuws zich over heel de wereld en doorboorde eeuwen later mijn eigen hart.

Maar vervolging, nee ik weet niet wat dat is.
Mijn bed staat immers niet ergens ver weg in China, Noord Korea of één van de streng Islamitische landen waar vervolging van christenen aan de orde van de dag is?

Vandaag las ik mijn blog over de voedselbank nog eens door.
Zoals gezegd, de wereld is verandert, de regels en voorschriften voor toegang tot de voedselbank ook.
Maar heeft het krachtig getuigenis van de opgestane Jezus, de kerk uitdeler van het brood des levens gemaakt?
Staan de deuren wijd open voor de wereld in nood?
Is de kerk bereid om omwille van dat krachtig getuigenis vervolging te riskeren?

Is het niet juist omdat er allang geen getuigenis van de kerk meer uitgaat, deze ook geen vervolging te verwachten heeft?
In de afgelopen decennia is de overheid onderdanig immers compromis op compromis gesloten, dus wat zou er te vrezen zijn?

Anders is het wanneer je als eenling nog vragen durft stellen.
Vragen die gebaseerd zijn op die ene vraag: ‘hoe staat het met het getuigenis van de opgestane Heer?’
Dat deze vraag fnuikend en gemener dan ooit uitsluiting door de gevestigde orde betekent, ondervinden individuele christenen (nu nog) in het klein.
In het groot ondervindt een hele kerkgemeenschap als Grace Life Church in Canada dat, waar de overheid gebood in het duister van de nacht een driedubbel hek om het gebouw te plaatsen en zo gelovigen de toegang te beletten.
Een kerk in het vrije westen die ‘ondergronds’ moet gaan!
De tekenen wijzen er op dat dit soort maatregelen tot het nieuwe normaal gaan behoren ook, (of vooral) in de kerk.

Je kunt je afvragen wat voor geheim daar dan bedekt moet blijven?
Wel, het krachtig getuigenis van het verbroken Lichaam en verlossend Bloed van onze Here Jezus Christus!
Alsof een door de machten van de duisternis aangedreven overheid deze hemelse kracht aan banden leggen kan!

Ze hebben zeker nog nooit gehoord van een weg door de Rode Zee, vuur uit de hemel op de berg Karmel en het van boven naar beneden gescheurde gordijn voor het Heilige de Heiligen.

Het is aan God te danken dat er net als in de tijd van Elia, nog steeds een grote menigte verzameld is rond de Ark des Verbonds, de enig en ware gekruisigd en opgestane Heer Jezus Christus.
Het voorhangsel is gescheurd, wees welkom, belijdt uw zonden, eet van het brood des Levens en drink uit de beker der dankzegging.
Leef!



Voor wie ben ik naaste wanneer ik me niet laat prikken?

Omdat ik pleit op het bloed van Jezus, mijn beste bescherming en medicijn het proclameren van Ps.91 is, ik meer geloof aan de voorschriften van Jezus aangaande ziekte en gezondheid hecht dan aan die van het RIVM, ben ik door medechristenen een gevaar voor de volksgezondheid genoemd, is me anti-vaccin gebrabbel verweten, is me gezegd dat ik erg diep gezonken ben, heb ik vaak gevoeld dat mede christenen me met het grootste gemak naar zo’n anti-vax kamp zouden sturen en ben ik voor moordenaar uitgemaakt.
Ik word met ‘liefde op afstand gehouden’, vriendschappen zijn beëindigd, alleen maar omdat ik niet zwijgen kan over wat Jezus in Zijn Woord ons omtrent samenkomen, Avondmaal vieren, lofliederen zingen, dopen, elkaar ontmoeten en broederlijk kussen, opdraagt.
Het wordt me door broers en zussen niet in dank afgenomen dat ik hun herinner aan de overwinning op zonde, ziekte en dood aan het kruis op Golgotha, waar Hij, de Zoon van God, iedere vijand onder onze voeten heeft geplaatst.
Pijn delen om de het door de kerk alleen laten van zieken en kwetsbaren en de steeds grotere wanhoop onder mensen voor wie de kerk onder de vlag: ‘naastenliefde’ haar deuren heeft dicht gedaan, het wordt achteloos weg gewuift, want dat virus moet toch bestreden worden?

Vandaag is daar een nog openlijker vorm van hardheid en haat bij gekomen, een medechristen zei me recht in het gezicht dat het terecht is dat ik straks niet meer kopen en verkopen kan.
Op mijn vraag of hij me dan eten komt brengen antwoordde hij zonder blikken of blozen: ‘Nee natuurlijk niet!’
Had ik dat vaccin maar nemen moeten!

Heer ontferm U over ons.


Kinderfeestje? Eerst even testen…

Onlangs sprak ik een (christen) moeder van 3 kinderen in de leeftijd 9-13 jaar.
Ik deelde haar mijn zorg over hoe vandaag kinderen opgroeien en de vraag hoe dat uit gaat pakken op latere leeftijd.
Alsof het de gewoonste zaak van de wereld is vertelde ze me het volgende:

Het jongste kind, een meisje is uitgenodigd voor een (Corona-proof) verjaardagsfeestje van een vriendinnetje, aanstaande week.
Maar ach wat een pech, ze is de vrijdag daarvoor wat snotterig!
Niet getreurd, om veiligheidsredenen en het feestje in de agenda moet het kind toch maar even getest worden.
Terloops verteld ze me dat het haast al een soort gewoon geworden is omdat ze hun kinderen voortdurend testen, want ja, beter het zekere voor het onzekere.

Ik moet me inhouden om niet te gaan schreeuwen van medelijden met de kinderen, woede om zoveel geloof in een leugen, machteloosheid om ouders die het normaal zijn gaan vinden hun kinderen de ene test na de anderen af te nemen.
Want stel dat hun kind een bron van besmetting zal zijn in de klas, op een kinderfeestje, in de buurt, de familie,
enz.

Werkelijk, ik begrijp niet waarom ouders niet (meer) door hebben wat ze hun kinderen aandoen.
De angst, onzekerheid en spanning
die gepaard gaat met wachten op de uitslag, stel je eens voor om zo op te moeten groeien!
Een snotneus is al reden genoeg tot paniek.
Dezelfde snotneus verteld het kind dat er iets niet goed aan haar/hem is en zoals Hugootje gezegd heeft, dat snotneusjes kan maar zo de zijn oorzaak van iemand anders dood.

Het nieuws vermeld dat de zelftesten niet aan te slepen zijn.
En dat terwijl de verpakking vermeld dat de staafjes gedesinfecteerd zijn met Ethyleenoxide.
Dezelfde stof is enkele jaren geleden reden geweest ontbijtgranen uit de schappen van supermarkten te halen omdat deze mogelijk hetzelfde ethyleenoxide, een
kankerverwekkende stof bevatten.
En nu steekt men met het grootste gemak zo’n met ethyleenoxide gedesinfecteerd stokje in de snotneusjes van onze bang(gemaakte) kinderen.

Bah, ik ben er al dagen misselijk van.
Straks krijgen al deze kinderen een vaccin, wat geen vaccin is maar een DNA veranderend experiment.
Het schijnt dat niemand zich daar meer druk om maakt dan alleen wat Wappies van wie het één na andere geloof in een complot, theorie aan het worden is.

Maar bovenal, in de Bijbel, het Woord van God staat de tijd waarin onze kinderen vandaag opgroeien al beschreven.
En toch zijn er ook onder gelovigen maar heel weinig Christen-Wappies die de tekenen van de tijd serieus nemen.
Dat is mijn grootst verdriet…


Liefde, vrijheid, geen dictatuur.

Liefde, vrijheid, geen dictatuur.

Vanaf dag één heb ik niet gelooft in de dramatiek waarmee ons vorig jaar het virus werd voorgesteld en heb me daarom ook nooit bang laten maken.
Ik beweer daarmee niet dat het niet bestaat, maar ben er van overtuigd dat het een middel was en is de wereld bevolking angst aan te jagen en zodoende onder controle te krijgen.
Betere vijand dan een onzichtbare vijand kun je niet bedenken en het overgrote deel van de wereld heeft het als waarheid aangenomen.

Angst maakt mensen blind voor de werkelijkheid, het verlamd en maakt dat men degene die bewust deze angst aanjaagt, lijdzaam gehoorzaamt.
Zij zijn als het ware meester over je gedrag en denken geworden waardoor je willoos de meest idiote opdrachten uitvoert.
Het maakt ook dat men niet meer op het idee komt zelf onderzoek te doen, met als gevolg dat de meest doorzichtige leugens klakkeloos voor waar aangenomen worden.
Bovendien zorgt deze angst en lijdzaamheid ervoor dat degene die nog wel in staat zijn waarheid van leugen te onderscheiden, als de vijand worden aangemerkt.

Het mondkapje is daarvan een goed voorbeeld; s’avonds vertelde men op tv dat het mondkapje tegen welk virus dan ook geen enkele bescherming biedt en alleen maar schijnveiligheid geeft.
Slim en sluw zei men er natuurlijk niet bij dat het mondkapje een proef is het volk te testen op gehoorzaamheid.

De list slaagde want tot mijn afschuw zag ik de volgende dag mensen met mondkapjes lopen! Alsof het een nieuwe modetrend is, ontstond spontaan een competitie om wie het mooiste en best zittend mondkapje naaien kan, waarop
menig vlijtig Liesje op Facebook trots een eigen gemaakt mondkapje van hetzelfde stofje als de rest van de outfit toonde.

Zonder na te denken heeft men zich geconformeerd met de leugen en heeft men zich willoos monddood laten maken, waarop het vervolgens heel gemakkelijk geworden is de weigeraars als de meest gevaarlijke bron van besmetting af te schilderen, mensonterende vernederingen te laten ondergaan en buiten te sluiten.
Onder de slogan: ‘we doen het voor de ander,’ en zoals de kerk zegt; ‘uit naastenliefde,’ sluit men de meest kwetsbare mensen op, of nog medogenlozer, laat men vaders, moeders, opa’s en oma’s alleen dood gaan.

Dat het nooit om een virus is gegaan is me gisteren nog pijnlijker dan daarvoor bewezen.
Ondanks, of meer nog, dankzij de verschrikkelijke beelden op het Malieveld van vorige week, was ik gisteren op het Museumplein in Amsterdam voor een vreedzaam samenzijn van ‘complotwappies.’
Vreedzaam, dat vooral, want het is vanaf het begin van deze demonstraties nooit de bedoeling geweest geweld te gebruiken.
Integendeel!
Ik hoef het verloop van de demonstratie niet te verhalen, er zijn gelukkig genoeg foto’s en verslagen van medestrijders op Facebook e.d. geplaatst.

Waar het me om gaat is dat ik ontdaan thuisgekomen ben, bezeerd tot in het diepst van mijn ziel.
Omdat wat ik al wist, maar tegen beter weten in steeds hoop dat het niet waar is en liever geloof dat ik mezelf wat wijs maak, we zijn, ik ben in een dictatuur belandt.

Het is dezelfde ervaring, dezelfde verbijstering en ongeloof als die ik beleefde in mijn huwelijk met een psychopaat.
Iedere keer dacht en hoopte ik dat het niet erger kon, waarna het vorige incident verbleekte bij een volgend nog schokkender voorval.
Omdat wat ik voor mijn eigen ogen zag gebeuren een niet te bevatten smerigheid was, kwam ik terecht in een soort niemandsland waar de scheiding waarheid/leugen steeds meer vervaagde.
Een doolhof waarvan de uitgang steeds weer verlegd werd, typisch het spel van een roofdier met zijn prooi.

Datzelfde ervaar ik sinds de eerste lockdown waarna ik er na gisteren nog meer op gewezen ben dat ik in een land leef waar me verboden is zelf na te denken, mijn mond open te doen, te gaan en staan waar ik zelf wil en zelf te beslissen of ik wel of niet ergens iets van vind.
In een jaar tijd is waarheid geworden waar de complotwappies al veel eerder voor waarschuwden, we leven in wat allang geen samenleving meer genoemd kan worden maar in een door machtswellustelingen gecontroleerd systeem.
Deze machten bedienen zich van exact dezelfde tactiek, retoriek en mechanismes als die waarmee ik in een huwelijk met een foute man onder de duim gehouden werd.
Het fnuikende van deze tactiek is dat de bedienaar daarvan de kunst verstaat je te laten geloven dat het je eigen schuld is wanneer het mis gaat.
Hoezeer je ook je best hebt gedaan te gehoorzamen, het is nooit goed genoeg dus zet je bij straf nog een tandje bij.

Zien we dat nu niet precies gebeuren in de maatschappij?
Neem b.v. weer het mondkapje, steeds meer gehoorzame burgers zijn zelfs bereid niet met 1 maar met 2 van die vieze lapjes hun neus en mond te bedekken en behandelen de weigeraars nog meer dan daarvoor als de vijand.

Omdat ik christen ben geloof ik in een waarheid achter de waarheid dat we voorgelogen worden.
Niet alleen zijn in een jaar tijd allerlei complotten de theorie van alle dag gebleken, de eindtijd waarover de Bijbel spreekt is meer een jaar geleden de werkelijkheid van vandaag.
Als kind van de enige ware God geloof ik daarom ook dat de duivel bestaat.
Zoals God Vader is van degene die van zichzelf getuigd dé Weg, dé Waarheid en hét Leven te zijn, Jezus Christus, de gekruisigd en opgestane Heer, zo is de duivel , Satan de vader van de leugen.
Als tegenstander van God en mensen, gebruikt hij zijn enige en uiterst geniepige list, misleiding d.m.v. een leugen die bijna op waarheid lijkt, de wereld in complete chaos te storten.
Het is hij aan wie die de machtigen der aarde hun ziel hebben verkocht waarop zij op hun beurt regeringsleiders als loopjongetjes van het kwaad hebben ingezet.

Omdat wat ik geloof gebaseerd is op waar de profeten, de apostelen en mijn Heer en Heiland, Jezus over geprofiteerd hebben, geloof ik, dat niet Satan, maar God de touwtjes in handen heeft.
Het geeft me rust in mijn ziel te weten dat Hij een plan A heeft en niet nog een plan B achter de hand houdt voor het geval plan A mislukt.
Wat Hij beloofd doet Hij, zonder dat Hij iets achter houdt mocht ik niet braaf en gehoorzaam zijn wetten opvolgen.
Ik kan dat ook helemaal niet, het is onmogelijk.
Maar halleluja, daar ligt meteen het antwoord, wat voor mij onmogelijk is, is bij God mogelijk.
In Zijn Zoon Jezus Christus ben ik vrijgekocht van iedere ongehoorzaamheid en straf, niemand kan mij nog scheiden van Zijn liefde.

Ik bid dat iedereen die in liefde opkomt voor de waarheid, díe Liefde ontdekken gaat!
Ik bid dat de dienaren van de wet, die ook alleen maar uit angst de buitenproportionele bevelen opvolgen, hun knieën buigen voor de enige echte Koning, Jezus.
Aan welke kant van de linie we ook staan, in Hem alleen ligt de oplossing van alle onrecht en chaos, Hij ís de oplossing!
Hij komt en zal komen om alles wat krom is recht te maken.
Alleen Hij is bij machte om het verlangen naar Liefde, Vrijheid en geen Dictatuur in vervulling te laten gaan.
Hij ís Liefde,
Hij ís Vrijheid.
In Zijn koninkrijk is geen ruimte voor dictatuur.

Ik zie uit!



Is uw paspoort getekend?

“Mensen groeien mee met de maatregel”
In eerste instantie begreep ik deze quote van Grapperhaus niet zo.
Maar na deze week een aantal mensen gesproken en beluisterd te hebben, kom ik tot de onthutsende ontdekking dat Grapperhaus gelijk heeft.
Want inderdaad, terwijl het mijn eigen verbijstering en ongeloof is die groeit, groeit de meerderheid mee in volgzame gehoorzaamheid en slaafse onderdanigheid aan op foute aannames en leugens gebaseerde maatregelen.

Met de groeiende verbijstering van mijn kant groeit ook de radeloze wanhoop en pijn om de weigering van mensen waar ik van houd, onder ogen te zien dat ze worden voorgelogen.

Vooral het zien van een interview met de Iraanse schrijfster Sjohreh Feshtali, heeft me bijzonder geraakt en terug gebracht in oude pijn om toegedekte leugens en smerigheid.
Zij vluchtte weg uit haar land en vond in Nederland een nieuw thuis.
Maar sinds corona ons is voorgesteld als de meest gevaarlijke bedreiging ooit, ziet ze met lede ogen aan hoe Nederland verandert in een nieuw Iran.

Het raakte aan mijn eigen trauma’s na een huwelijk met een psychopaat en pedofiel.
Nog niet eens zozeer dat afschuwelijke feit op zich, maar meer nog de wanhoop die volgde op mijn waarschuwende stem en schreeuw om hulp.
Werkelijk iedere deur waarop ik maar bonsde werd in het slot gegooid.

Net eender als Sjohreh Feshtali dat meemaakt in een steeds verdergaande ontwikkeling naar een dictatoriale staat, ervaar ik dezelfde pijnlijke emoties van weleer.
Te zien, te weten, te horen wat zich rondom je aan het ontvouwen is en toch maar zeer weinig mensen die je waarschuwing serieus nemen maakte dat ik toen wel eens dacht: ‘als hij jou kinderen te pakken heeft, zwijg ik ook.’
Nu denk ik vaak; ‘zoek het uit, wil je de leugen zo graag, kom straks niet jammeren wanneer je er door vernietigd wordt.’
Maar meer dan dat is het mijn houden van, een gezond onderscheidingsvermogen en een groot rechtvaardigheidsgevoel waarom ik medelijden voel voor de mensen om me heen.

Ook toen was het vooral pijnlijk en beschamend dat het niet zozeer de reguliere wereld is die je met het grootste gemak de rug toekeert, het zijn vooral je mede broeders en zusters die uit naam van niet mogen oordelen weigeren de leugen te ontmaskeren.

Maar ook dat ervaar ik nog niet eens als meest schrijnend
Veel ingrijpender en zeer tot op het bot is de pijn van het zeker weten dat deze verdraaiing van de waarheid een onrecht in stand houdt dat hen eens zelf zal overwoekeren.
Dit beschadigd niet alleen de kerk zelf maar doet het getuigenis van de opgestane Christus in een wereld die in rap tempo op de ondergang afdendert teniet.

Dat is precies wat ik zie gebeuren, toen en nu.
De kerk die destijds zonde van pedofilie en machtsmisbruik met zand bedekte i.p.v. het bloed van Jezus, heeft daarmee zichzelf onder het oordeel gesteld en moest een jaar later haar deuren sluiten.
De kerk van vandaag sloot na het binnenlaten van corona vrijwillig de deuren achter deze allang aan het kruis overwonnen vijand toe, waarna het oordeel van ziekte en dood volop voortwoekeren kon in de wereld daarbuiten.

Maar zoals Grapperhsus terecht opmerkt, de mensen zijn met de maatregel meegegroeid.
Wie zijn of haar pijn en verontrusting deelt over deze gang van zaken snoert men de mond met dat het toch evengoed fijn is om op zondag naar een veelal op zaterdag opgenomen stream te kijken?
We danken voor het vaccin, stellen voor de deuren van de kerk als GGD prikruimte open te zetten en daarna wordt toch alles weer normaal?

Mijn vraag aan diverse predikanten of straks de deur ook open gaat wanneer ik geen testbewijs of vaccinatie paspoort kan tonen, is tot nog toe alleen nog maar beantwoord als dat het inderdaad een interessant vraagstuk is, waarna het vervolgens verzand in allerlei wollige vaagheden.
Dat past dan natuurlijk weer precies in het straatje van een politicus als Grapperhaus.
Men is met hem meegegroeid in de leugen omhullen net eender als dat ook al in het Paradijs gebeurde.

Zoals ik de uitspraak van Grapperhaus beter ben gaan begrijpen, voel ik ook steeds meer mee met de pijn van Paulus wanneer hij uitroept: ‘oh uitzinnige Galaten, wie heeft u betoverd?’

Maar toch…met onuitsprekelijke vreugde en trots kan ik uiteindelijk nog maar één ding: mijn kruis opnemen Jezus achterna en me beroepen op het met Zijn kostbaar bloed getekend paspoort!

Link naar wat Sjohreh Feshtali te zeggen heeft:

https://youtu.be/hyHnNNd6Lz0

Link naar het lied ‘is uw paspoort getekend?’

https://youtu.be/jBvqvggiRMQ



Baas over m’n eigen lijf!

We leven in een tijd waarin de leiders van de wereld wetten in elkaar flansen die dat wat voorheen strafbaar was, tot rechtmatig handelen maakt

Opvallend in dit gegeven is dat de voorheen nog strafbare feiten volledig gebaseerd zijn op de levensbeschermende wetten en geboden van God.
Het boek Deuteronomium beschrijft heel duidelijk dat wanneer je die geboden opvolgt je jezelf onder de beschermende paraplu van Gods zegen stelt.

In feite is het omgekeerde aan de hand, wanneer het wetboek van strafrecht overtreding op die geboden legaliseert; de mens loopt daarmee ook weg onder Gods beschermende paraplu en stelt zichzelf daardoor onder de vloek.

Het vreemde van deze ombuiging van wetgeving is vooral dat wat Gods Woord tot gezond menselijk leven aanmoedigt, door de wetgevende macht van vandaag als zware overtreding vervolgt en bestraft en beboet wordt.

Een voorbeeld van deze omkering van recht en onrecht is de wet die het mogelijk maakt moord op meest kwetsbare naaste, het ongeboren kind, medisch handelen te noemen.
Deze wet heeft de meest veilige plek tot een rovershol gemaakt waardoor je zelfs daar, zonder recht op vervolging, je leven niet meer zeker bent.

Ten tweede wordt in de Bijbel ernstig gewaarschuwt voor seksuele immoraliteit.
Maar we leven in de tijd na de Verlichting en inmiddels is de lijst afkortingen tot aanduiding van onze vrijheden op sexueel gebied steeds langer geworden, waarbij ook het laatste taboe, sex met kinderen op de helling staat.

De Bijbel heeft voor bovengenoemde vrijheden een heel ander woord: zonde tegen het eigen vlees.
De Schrift zegt dat het een gruwel in Gods ogen is.
Maar volgens onze eigen wetten zijn we baas in eigen buik en baas over eigen lichaam.

Daarentegen is dat wat Jezus ons als leefregels voor een gezegend leven gegeven heeft: samenkomen, elkaar de hand opleggen, broederlijk begroeten met een kus, vandaag een strafbaar feit geworden zijn.
Overtreding daarvan levert vette krantenkoppen en zwaar belichtte items in het nieuws op.

De nieuwe vrijheden en wetten van onze huidige tijd triggeren me tot de volgende vraag;
Wat blijft er over van baas over eigen buik en baas over eigen lijf wanneer ik weiger een prik in míjn eigen lijf te laten zetten?



Een nieuwe Messias met een nieuw gebod!

Ondanks dat we in de kerk belijden dat Jezus de dood heeft overwonnen, heeft angst voor de dood niet alleen de wereld, maar ook de kerk in een wurggreep.
Om die dood te bestrijden en een kopje kleiner te maken sloot de kerk haar deuren, staan de stoelen leeg en is de lofzang verstomd.
De tafel waaraan voorheen na het uitspreken van de Apostolische Belijdenis brood en wijn gedeeld werd, staat al maanden onaangeroerd.
Waar eens de kinderen samen dromden om maar niets te missen van het heerlijk teken van Gods verbond door de geslachten heen, hangt nu in gehoorzaamheid aan een nieuw gebod een stok van anderhalve meter.
En voor het geval we elkaar buiten tegenkomen, we zijn beschermd achter het schild van de slavernij!
At first the mask, at last the mark, want ja, we moeten toch kunnen kopen en verkopen?

Terwijl we dus geloven in een gekruisigd en opgestane Heer…toch?
Of hebben we daar stiekem altijd al aan getwijfeld?
Is dat wat Jezus dood en opstanding teweeg gebracht heeft nooit echt geland en hielden we daarom een achterdeurtje open voor het geval dat…?
Voor een tijd als deze misschien?

In ieder geval heeft angst voor de dood door dat achterdeurtje alles waarin we voorheen nog geloofden op de tocht gezet.
Je leven verliezen hoeft immers niet meer, er is een nieuwe Messias opgestaan.
Een Messias die ons met een verlossend vaccin terug zal brengen naar het normale leven, het leven waarin we net als toen alles nog gewoon was, op zondag belijden dat Jezus gestorven en opgestaan is.
Hallelujah, laten we lof en prijs aanheffen voor de prik die ons verlost van de dood, hef het glas, want vanaf nu leven we nog lang en gelukkig!!
And all the people say; ‘Amen’

Maar wie zei dan een keer;
‘Wie zijn leven zal proberen te behouden, zal het verliezen. En wie het zal verliezen, zal het behouden.’
‭‭



Gij zult niet doden…

Er moet me iets van het hart: daar waar in kerken het voorlezen van de 10 geboden een vast en onaantastbaar onderdeel van de zondagse liturgie is, wordt sinds de crisis het hardst gebeden om een vaccin.
Dezelfde kerken zien daarom de komst van het vaccin als verhoring op dat gebed en danken voor weldra weer terug te kunnen naar normaal.

Wie durft zoeken naar de waarheid komt tot de gruwelijke ondekking dat het nieuwe vaccin levende cellijnen van geaborteerde kinderen bevat.
Onschuldige baby’s vermoord in wat ooit de veiligste plek op aarde was, maar nu tot een rovershol van Satan is gemaakt.

Toch wordt in kerkelijk Nederland het vaccin tegen Covid-19 alom met tromgeroffel aangeprezen.
Maar hoe zit het vervolgens na de prik met de lezing van de 10 geboden?
Is dat na het prikje nog steeds zo normaal als nu?
Aan wie zullen we dat vragen, aan Mozes of aan Jezus?

Persoonlijk geloof ik dat de kerk na de prik heel veel genade nodig is!
Gelukkig zijn we dan bij Jezus aan het enige goede adres…



%d bloggers liken dit: