Tag: Hooglied

Als musje hoef ik me nergens zorgen over te maken.
Overal vind ik kruimeltjes brood, vooral daar waar na het ontbijt het tafelkleedje buiten wordt uitgeklopt is het smullen geblazen kan ik je vertellen.
Dan moeten de mensen natuurlijk s’morgens niet van die nieuwerwetse fratsen eten zoals yoghurt met Crusly.
Nee, het beste is een huis waar s’nachts de geur van vers gebakken brood hangt, want dan weet je dat de broodbakmaschine een mooi broodje klaarmaakt.

Terwijl s’morgens de rest van het gezin kibbelt wie het eerst douchen mag, een iedere dag weerkerend vermakelijk ritueel, dekt moeder de tafel, na eerst het vanacht gebakken brood uit de machine te hebben gehaald.
Trotst, warm dampend en knapperig vers staat het op tafel temidden van de bekers melk, de glazen thee, bordjes, bestek en beleg.
Wanneer iedereen frisgewassen aan tafel zit, (behalve moeder, die gaat straks heerlijk relaxen in bad) pakt vader het broodmes en snijdt het dampende brood aan.
Oh, dat geluid en die geur…het water loopt me in mijn snaveltje.
Ik hou het niet meer en zou wel naar binnen willen vliegen, maar dat is me al eens duur komen te staan!
Terwijl ik in een snelle spurt mijn landingsplaats al uitgekozen had, bovenop het versgebakken brood natuurlijk, knalde ik tegen een onzichtbare wand en viel versuft ter aarde.
Ik begrijp nog steeds niet wat er gebeurde, en waar die muur vandaan kwam, maar in het gezin ontstond ook grote consternatie.
In paniek rende men naar buiten en boog zich eensgezind over me heen.
” Hij is toch niet dood mam” huilde de jongste waarna de papa van het spul me voorzichtig in zijn grote knuisten nam.
Ondertussen kwam ik weer een beetje bij mijn kwievieven, maar deed nog even met alsof, deze koestering wilde ik zo lang mogelijk laten duren.
” Zullen we voor het musje bidden?” vroeg het middelste kindje, dat meteen de handjes vouwde en met een vanzelfsprekendheid van kind tot vader dankte voor mij en meteen ook maar even voor het lekkere brood.

Vanaf die dag ben ik vaste gast zodat ik weet dat na de loting om het kapje, waarna de gelukkige zijn schat goed beschermen moet en deze maar zo snel mogelijk kan verorberen, de volgende plakken brood zijn uitgedeeld,wordt de eerste gang ook voor mij uitgeklopt.
Moeder heeft speciaal daarvoor een theedoek onder de snijplank gelegd, waardoor de kruimels goed opgevangen mijn deel zijn.
Één van de kinderen mag de theedoek vlak voor de deur uitschudden waar ik al fladerrend en hippend mijn kostje afwacht.
Mijn hele familie eet mee van deze lekkernij, zodat we vrolijk kwetterend over zoveel geluk ons buikje vullen met de knapperige kruimels.
Nadat de familie het brood half opgegeten heeft, en de andere helft in de diverse broodtrommeltje is verdwenen, lezen ze nog samen uit een prachtig boek.
Ieder om de beurt leest een stukje waarbij de anderen geduldig luisterend wachten op hun beurt.
Nadat de familie binnen samen de tafel afgeruimd heeft, klopt moeder het tafelkleed uit en pikken we buiten ons toetje.

Wanneer het mooi weer is is het nog gezelliger, dan eten we allemaal buiten en buitel ik uitgelaten over zoveel geluk van bordje naar bordje.
Ik zal nooit vergeten dat op een dag het verhaal uit dat mooie boek over mij ging, nou ja, niet speciaal over mij, maar toch wel…
Het ging over een musje!
Een musje dat een plekje gevonden heeft in een heel prachtig huis, waarnaar degene die het verhaal geschreven heeft altijd heimwee heeft.
Zijn ziel smacht elke dag te wonen in dat huis, waar een altaar staat voor de Heer van hemel en aarde, en waar iedere dag vrolijke gezangen klinken voor die Heer.
Hij zegt dat hij zelfs liever één dag op de drempel van dat huis woont, dan duizend dagen op een plek waar men geen weet heeft van dat andere prachtige huis met het altaar.
En het musje in dat verhaal woont daar, in dat schitterende huis, tegelijk met een ander vogeltje, een zwaluw.
Die heeft zelfs een kunstig nest gebouwd bij het prachtige altaar, een nest waar haar jongen onbekommerd groot mogen worden op de veiligste plek ter wereld.
Ik was erg ontroerd door dat verhaal , omdat ik ook gemaakt ben door de Heer van dat mooie huis uit het verhaal.
Ik wil niets liever dan zingen voor hem!

De hele familie was net als ik erg geraakt door het verhaal.
Het jongste kindje moest zelfs huilen omdat ze ook graag in dat mooie huis wilde wonen.
De vader en moeder hadden ook tranen in de ogen, tranen van verlangen.
Alsof ze een soort heimwee hadden naar een vakantie in een zó mooi oord, dat niets anders daar meer aan tippen kan.
Weet je wat de vader toen zei?
Zo mooi!
Hij vertelde aan de kindjes dat zij nu zelf dat huis zijn waar de Here God in woont.
En toen vertelde hij ook over een ander vogeltje, een duifje…dat duifje is een beeld van dat je zelf een huis van vlees en bloed bent waar de Heer woont.

Één van de kindjes werd toen zo blij, en riep: “dus het musje dat iedere dag bij ons de kruimeltjes brood eet woont ook in zo’n mooi huis, net als in het verhaal!”
Ik kwetterde het uit, en mijn familie musjes ook!

Omdat ik zo’n mooi zorgeloos mussen-leventje heb ga ik vandaag extra mooi zingen voor mijn Maker en hem danken dat ik ook in een mooi huis woon, net als dat musje uit het verhaal…



Psalm 84

Voor de koorleider.
Op de Gittit. Van de Korachieten. Een psalm.

Hoe liefelijk zijn uw woningen, o Here der heerscharen! Mijn ziel verlangt, ja smacht naar de voorhoven des Heren; mijn hart en mijn vlees jubelen tot de levende God.
Zelfs vindt de mus een huis, en de zwaluw een nest voor zich, waar zij haar jongen neerlegt: uw altaren, o Here der heerscharen, mijn Koning en mijn God. Welzalig zij die in uw huis wonen, zij loven U gestadig. sela Welzalig de mensen wier sterkte in U is, in wier hart de gebaande wegen zijn. Als zij trekken door een dal van balsemstruiken, maken zij het tot een oord van bronnen; ook hult de vroege regen het in zegeningen.
Zij gaan voort van kracht tot kracht en verschijnen voor God in Sion. Here, God der heerscharen, hoor mijn gebed, neem het ter ore, o God van Jakob! sela O God, ons schild, zie en aanschouw het aangezicht van uw gezalfde.
Want één dag in uw voorhoven is beter dan duizend (elders); ik wil liever staan aan de drempel van het huis mijns Gods dan verblijven in de tenten der goddeloosheid. Want de Here God is een zon en schild, de Here geeft genade en ere; het goede onthoudt Hij niet aan hen die onberispelijk wandelen. Here der heerscharen, welzalig de mens die op U vertrouwt.’
‭‭Psalmen‬ ‭84:1-13‬ ‭NBG51‬‬

Zoals elke andere zondag ben ik ook deze morgen naar de kerk gegaan, de plek waar mij geleerd is wat mijn enige troost is in leven en sterven.
” Dat ik met lichaam en ziel niet van mezelf, maar het eigendom van Jezus ben en Hij zelfs de haren op mijn hoofd geteld heeft” zegt zondag 1.

Leven en sterven…
Sinds ik gescheiden ben is er iets gestorven in mij, dus weet ik niet meer hoe ik leven moet.
Vanacht heb ik in radeloze wanhoop nog mijn haren uit mijn hoofd getrokken, bossen vol.
Zou God die haren, die nu in plukken bij elkaar geraapt in de prullenbak liggen, ook geteld hebben?
Of zou Hij het aantal van vandaag aftrekken van dat van gisteren?

Vanmorgen vieren we Heilig Avondmaal zegt de dominee bij de aankondigingen.
” We” vieren…
“Dat is helemaal niet waar, dominee, iedereen behalve ik .”
Dat is toch geen We?
Ik ben “in mijn positie”nog wel welkom in de kerk, maar mag zelfs niet eens eten van de kruimeltjes onder de tafel en wanneer de beker van het verbond rond gaat moet ik die gehoorzaam aan de tucht van de kerk aan mij voorbij laten gaan.
Iedere keer wanneer in het afgelopen jaar de Maaltijd des Heren gereed stond, moest ik de uitnodiging aan mij voorbij laten gaan en zat ik alleen in de grote kerkbank.
Daarna schoven de mensen aan beide kanten van mij, alsook voor en achter me, weer in de bank, waarna de andere banken leegliepen, om te eten en drinken van de volgende en volgende gang.
Niemand van hun legde ooit een troostende arm op mijn in elkaar gedoken schouders.

Voorheen,toen ik nog “de vrouw van” was had ik veel vrienden en vriendinnen in de kerk.
Overal was ik welkom, en mijn eigen huis was iedere maandagavond de plek waar we een bloeiende bijbelstudiegroep hadden.

Nu zie ik niemand meer, ze zeggen me niet eens gedag als ze me tegenkomen.
De koster van de kerk die me voorheen joviaal groette, draait zich om wanneer ik de hal van het Godshuis binnenkom.
Mijn beste vriendin stuurde mij een brief vol oordeel en precies weten wat ik nu moet doen:” vasten en boete doen”
Ik voel me een nutteloos prul onderin de afvalemmer waarin ik vanmorgen nog mijn uitgetrokken haren gooide.
Weggegooid door de man die een paar jaar geleden nog beloofde me lief te hebben tot de dood.
Genegeerd door de omgeving die, omdat ze niet weten hoe ze er mee om moeten gaan, maar niet meer met mij om gaan.

Vorige week was het Voorbereidingszondag, waarbij het de bedoeling is dat we bij ons zelf nagaan of we de volgende week, vandaag dus, wel voldoende waardig zijn om aan te gaan.
Waardig…wat is dat dan en hoe moet je dan doen wil je waardig geacht worden?
En door wie?
Door de dominee en de ouderlingen?
De hele kerk?
Iedereen is het er mee eens dat ík niet waardig ben aan tafel te gaan, en mezelf een oordeel eet en drink als ik het wel zou doen.
Terwijl de preek vorige week en ook nu weer, gaat over David die op de vlucht voor koning Saul allerlei ander gespuis als leger onder zich kreeg.
Iedereen die wat op zijn kerfstok had, het uitschot van Israel, vluchtte naar David…

Wacht, wat zegt dominee, even goed luisteren!
” David is hierin het voorbeeld van zijn latere zoon, Jezus de beloofde Messias.
In David, de Gezalfde des Heren, zijn ook de mannen die naar hem toegevlucht zijn geheiligd.
Zo bent u ook geheiligd wanneer u naar Jezus vlucht”

Maar dat is geweldig goed nieuws!
Balsem voor mijn moegeslagen dorstige ziel!
Ik ben ook uitschot en kan maar bij één terecht, dat is toch precies wat dominee zegt?
Dat betekent toch dat niet dominee, maar Jezus zelf aan het hoofd van de tafel staat en juist míj nodigt te komen?
Het is met recht de tafel des Heeren…
Hij acht mij waardig, dus ga ik ongeacht wat de kerk ervan vindt Heilig Avondmaal vieren!
Ik kan zijn uitnodiging niet meer afslaan, dat zegt dominee zelf!

Het is een paar dagen verder na de zondag waarop ik sinds een jaar weer voor eerst gegeten en gedronken heb van het lichaam van mijn Heiland.
Wat een feest was dat aan tafel, het brokje brood dat ik zo lang mogelijk kauwde, smaakte als amandelspijs, helend en zoet.
Gretig als het hertje uit psalm 42, opgelucht dat ik aan de jacht ontkomen was, dronk ik daarna uit de rondgedeelde beker rode wijn.
Mijn hoofd werd opgeheven en mijn schouders rechtgezet door Jezus zelf, omdat Hij heeft gezegd dat ik van waarde ben.
Geheiligd in Hem, zoals het uitschot dat was in de Gezalfde David.
Sinds zondag leef ik met mijn hoofd in de wolken, en ben voor het eerst sinds lange tijd weer een beetje blij.

De bel gaat.
” Ha, dag dominee”
” Mag ik binnenkomen Tiny” vraagt hij.
“Natuurlijk, zal ik uw jas aannemen en koffie zetten?”
Dat hoeft allemaal niet, hij wil alleen maar even iets bespreken zegt hij.
“En je weet toch wel wat dat is Tiny?”
Nee, ik weet het echt niet, we hebben geen afspraak of zo…dus wat komt hij doen?

Met zijn jas aan gaat hij er eens goed voor zitten, ” ja, afgelopen zondag ben je aan tafel gegaan en daar zijn nogal wat brieven over op de kerkenraad gekomen.”
” Oh, hoezo dominee”
” Omdat je in jouw positie niet aan mag gaan wanneer we Avondmaal vieren, dat wist je toch wel?”
Ik wordt koud en warm tegelijk.
Gelukkig niet lauw zoals die gemeente uit Openbaring, bedenk ik me nog snel, eer ik, me van mijn waardigheid bewust zeg: “maar dominee, u preekte over David als voorbeeld van Jezus, waar ik daarna als uitschot naar toe gevlucht ben. Voor mij stond niet u , maar Jezus zelf aan het hoofd van de tafel, de Gezalfde in wie ik geheiligd ben.
En wat me zeer doet is, waar waren die brievenschrijvers het afgelopen jaar dan?
Er is niemand die nog een woord met me spreekt, omdat ik niemand meer zie, of liever gezegd, niemand ziet míj nog…”
De dominee hoort niet eens wat ik zeg en verteld me dat de tafelwachten deze keer niet goed hebben opgelet anders hadden ze me van tafel gehaald.
Terwijl ik denk” hallelujah, volgens mij heeft de Heilige Geest hen verblind” hoor ik dominee zeggen:
” En wat een consternatie zou dat gegeven hebben, Tiny”
Ik kan alleen nog maar uitbrengen “en dat moeten we niet hebben in de kerk, toch dominee?”
Daarna zak ik langs de muur door mijn knieën, en zit als een klein kind op de zojuist onder mijn voeten weggeslagen grond.
De grond waarop dezelfde dominee, door zijn preken over David en zijn leger van uitschot, mijn voeten vast gezet heeft, waardoor ik met vaste tred iedere afkeurende blik negerend naar voren ging, want daar wachtte mijn Jezus met brood en wijn.

Ik kan niet meer stoppen met huilen, zo kapot ben ik.
Terwijl ik mijn verbijstering, pijn, woede en verdriet eruit jank, staat dominee op, trekt zijn jas recht, wenst me nog een gezegende dag, en vertrekt, na hooguit tien minuten binnen te zijn geweest.
Het geluid van de achter zichzelf dichtklappende deur klinkt na als een hamer, die me met één krachtige slag vastspijkert aan het harde hout van de boom van kennis goed en kwaad.

Dominee heeft zijn plicht gedaan, de gemeente is behoedt voor consternatie en ik voor de schande, me bij een volgende keer voor het oog van alle mensen, door de tafelwachten van de tafel des Heeren te laten weren.
De orde is hersteld en de rust bewaard gebleven…

---

Niet wetend heeft deze dominee me zo’n 20 jaar geleden een enorme dienst bewezen.
Hij gooide mij uit het nest, waarna ik op de rug van een reuzenadelaar werd opgevangen
Hoog in de lucht, schuilend onder Vaders’ vleugels, gedragen door de kracht van Jezus’ liefde, zweef ik daar nog steeds op de warme wind van zijn Geest…